De wolken zakken laag vandaag.
Hun buiken raken de kerktorens al.
Ze maken alles stilletjes wit, omhullen wat is in een doorschijnende waas tot alleen het idee ervan nog over blijft.
Kleuren, schijnsels en zwarte contouren.
Het verhaal stilaan uitgegomd.
Alleen nog wat raden wanneer alles zo dik en wit rond je oren hangt.
Bevreemdend mooi en veilig ergens, als armen om je heen.
Een beetje akelig uren later,
wanneer het wit maar dik blijft groeien en begint met langer te duren.
Wordt alles weer duidelijk of straks toch niet meer?
Is het onrust of angst die dat in je hoofd doet ontstaan?
Alleen je gevoel wijst je nu nog de weg.
Je kijkt naar beneden, daar kan je nog zien.
Je voeten stappen op de stenen.
Voort en gestaag.
Verdwijnen is heerlijk, maar niet voor te lang.
Tekst en foto’s album Mist / Nightscapes Antwerpen© Chronos en Ik