Nog maar net bekomen van mijn vorige escapade naar het theater, bijna twee maanden geleden, was ik vorige zaterdag alweer zwaar in de verleiding om naar Ik ben de walvis te gaan kijken. De voorstelling duurde niet te lang wist ik en was hier vlakbij in de buurt. Ik wilde ze graag zien en kon zo mijn dierbare vriend en vroegere collega na vele jaren eindelijk nog eens aan het werk zien.
Je moet de kans grijpen als ze voor je neus ligt, als het enigszins kan natuurlijk. En dat deed ik.
Met genoeg medicatie voor en na moest het wel lukken die dag.
En de kermis is de hel erna wel waard moet ik zeggen.
Een dik uur lang werd ik meegevoerd in een ietwat mysterieuze wereld. Een blauwige oceaan van verbeelding, taal en muziek. Soms betoverend, dan weer zachtmoedig of bij momenten krachtig onder een sexy beat.
Over een walvis in de onmetelijke blauwe diepten.
Hoe die bekeken wordt door de mensen, wat hij ervan denkt.
Hoe het hem vergaat daar in dat diepe blauw, hoe hij er liefheeft en ook somber kan worden. Kan willen verdwijnen en oplossen in het al.
En hoe hij toch weer uit het grijze diep, de weg naar boven weet te vinden. Naar het oppervlak waar het licht hem wenkt.
Maar niet te snel, niet te snel, want dan zou je wel eens de bal mis kunnen slaan.
Wim Opbrouck schreef de tekst. Met de twee muzikanten Niels Van Heertum en Ron Reuman erbij, maakten ze met z’n drie de voorstelling tot een wonderlijke soundscape die je meevoert in die verbeelding.
Er komen ook een paar prachtige nummers in voor, krachtig en soms ontroerend gezongen.
Alles vind zijn plek in deze muziektheatervoorstelling. Ze heeft het juiste, soms naadloze ritme in de deiningen van onze wereldzee. En het moet gezegd : Wim Opbrouck is een multitalent. Hij is acteur, muzikant, schrijver, tekenaar, presentator, maker: you name it, he does it. En altijd met heel het hart en van de bovenste plank.
Ik heb genoten.
Een uur ondergedompeld worden in iets moois, helpt even ontsnappen aan de problemen waarmee jijzelf en de wereld te kampen hebben. Dat biedt opluchting en troost.
Ik schrijf er hier over omdat deze voorstelling mee tot stand kwam met het project Te Gek!?.
Te Gek!? is intussen in België een begrip geworden.
Het vraagt aandacht voor psychische problemen en ziekten, voor mentaal welzijn.
Vermoedelijk komt hier bij Chronos en Ik ook wel eens iemand langs die met deze ziekten te maken heeft.
Daarom vond ik het belangrijk hier iets over Ik ben de walvis te schrijven.
De voorstelling raakt dat soms onafwendbare ‘ het niet meer zien zitten’ aan.
Ook de walvis heeft er wel eens last van, zo op tijd en stond.
Maar het wordt nooit zwaarmoedig, ook niet supervrolijk. Het zit ergens tussenin, een sfeer die ik niet met één woord kan benoemen. Lankmoedig, mededogend, licht, mysterieus, krachtig, ook poëtisch.
Wim is de walvis. Een majestueuze walvis. Het is een heel persoonlijke voorstelling. Het is zo schoon om ook deze kanten van de acteur en mens Wim op de scène te zien. Maar die walvis is tegelijk soms ook metafoor. Voor wie anders is, om welke reden ook, en op subtiele momenten ook voor de acteur in het theater, Wim zelf en alle andere.
Je kan de speellijst vinden via de site van Compagnie Maandacht, mede-producent.
Voor wie niet in staat is om te gaan kijken – ik had erg veel geluk dat ik toch net voldoende kracht had – is er goed nieuws.
Ik ben de walvis wordt ook in boekvorm uitgebracht, met naar het schijnt erg mooie illustraties.
Het zal binnenkort verkrijgbaar zijn.
Dus als je jezelf een cadeau wil doen of nog iets voor je verlanglijstje wil, dit is een tip.
Maar ik weet : over smaken valt niet te twisten.
Ik vond het alvast zeer de moeite om hier te delen.
Schoonheid. Troost.
Bij deze.
Dank je Walvis voor zoveel moois.
