BOBBY

©Chronosenik

Omdat ik deze foto hierboven best grappig vond, het hondje zo zwevend in de lucht, wil ik hem delen hier. Met het verhaal erbij. Gisteren begaf ik me op pad. Ik had een opdracht te vervullen. Jazeker : een opdracht. Online vond ik begin dit jaar toch nog een cursus basisfotografie, die ik besloot te volgen. Basis van de basis wel te verstaan. Basically dus gewoon leren hoe een camera er uit ziet en wat ze zoal kan. Via filmpjes. Een vlotte leerling ben ik niet echt. Dat kan je je voorstellen met de brainfog en cognitieve problemen als die van ons : maar toch. Gewoon doen en zien wat je er kan van meepikken. Dat was mijn devies bij de aanvang van de cursus. En zo loopt het.

Meestal volg ik mijn gevoel als ik fotografeer en klik gewoon als ik iets zie. Verder weet ik niet echt wat zo een camera allemaal kan. Dus is dit wel goed voor me.

De oefeningen doe ik alleen als ik de opdracht moet insturen, genoeg kracht om er regelmatig op uit te trekken met de camera is er helaas niet.

Nochtans is dat wat nodig is dunkt me. Tochten maken en zien wat voor moois of interessants er op je weg komt. Kunnen in de auto stappen en ergens heen rijden wanneer het licht mooi is om te zien wat je kan fotograferen. Of er ‘s morgens vroeg te voet op uit kunnen trekken wanneer er mist is, of op een zonnige winterdag met sneeuw. Of een druilerige dag misschien, of ‘s avonds laat, of ‘s nachts, afhankelijk van de sfeer die je wil. En oefenen oefenen oefenen met alle soorten instellingen. Het lijkt me heerlijk dat te kunnen. En dan thuis komen met een heleboel aan materiaal.
Maar niet dus. Mijn toestand beperkt me tot de stad, meestal. En mijn e-fiets voor korte trips.

Ik maak me sterk dat het dan een extra uitdaging is, om steeds in dezelfde omgeving proberen wat anders te ontdekken.
Maar gisteren dus.

Ik moest een foto nemen van een snel naar me toe bewegend voorwerp. Een hond was het voorbeeld in het filmpje. Dan doe ik een hond dacht ik. Maar ik heb geen hond, waar vind ik een hond? De hondenwei! Ja! Ik stap naar de hondenwei hier vlakbij en kijk of er honden aan het spelen zijn. Heel haalbaar. Nu ja, wei. Het is meer een stoffig parkje vol mulle zandgrond geworden. Gras is er nog nauwelijks, het is een voorschot groot, omgeven door trams en een hoop verkeer. Niet meteen een idyllische locatie voor een mooie natuurfoto. Maar de honden die er spelen, zijn er niet minder vrolijk om. Ze trekken zich er niks van aan, streetwise als ze zijn.
Met de camera in aanslag stond ik dus te wachten tot er honden mijn richting kwamen uitgelopen.
De beestjes wisten natuurlijk niet van mijn opdracht, dus ze renden meestal alle richtingen uit, behalve die naar mij toe. Geduldig wachten. Ik legde intussen de toedracht van mijn bezoek aan de hondenwei uit aan een baasje die op de bank in de zon zat. Want hij keek me toch nieuwsgierig aan. En vanzelf gooide hij toen een paar keer de bal naar zijn hondje, in de hoop dat die onze richting zou uitkomen, om me te helpen. Terwijl hij tegen zijn hondje zei : aha, dan staan we straks met uwe foto in de gazet! Hoho! zei ik, daar zijn we nog lang niet, haha! En zo liepen de honden spelend alle kanten op, ook af en toe die van mij op en deed ik mijn best met de juiste camerastanden mijn opdracht te schieten. En zo kwam ik bij deze grappige foto terecht.
Hij deugt niet helemaal voor de opdracht, want de snoet van de hond is niet scherp genoeg. De staart wel. Hola Paula! Daar had de leraar nochtans voor gewaarschuwd, dat dat kon gebeuren, en dat dat niét goed was! Prijs dus! Maar wel grappig, dat springende hondje. Scherp of onscherp. Het brengt vrolijkheid, een beetje zottigheid om te delen voor wie niet kan misschien, wat ik wel nog kan. Gelukkig vond ik tussen de andere foto’s wel een die ik zal insturen. En hopen dat die ok is, een gok, de foto hieronder.

Morgen moet ik ook nog een portret maken en insturen. Tegen overmorgen…Deadline! Wie had dat gedacht dat ik ooit nog een deadline zou beleven na 20 jaar ziekte. En ik had een eerdere opdracht al gemist, te ziek, te slecht, vergeten. Geen punten dus! Al kunnen de punten me niet schelen. Maar als ik eerlijk ben, diep vanbinnen zou ik het toch fijn vinden mocht ik niet in het rood eindigen in juni. Maar tegelijk maakt het niet uit. Het zal toch op het ritme gaan van wat mijn toestand me toelaat. Forceren helpt niet, dat weten we allemaal. En meepikken wat er te pikken valt, op die dag, op dat moment, als het lukt, is het devies van honderdduizenden chronisch zieken geworden, dat weet ik wel zeker. En gisteren was dat dus Bobby. Hoe hij echt heet weet ik niet. Maar het is Bobby. Bobby hierboven en Bobby hieronder.
Bobbies : of wat er zoals gebeurt in het leven van een mens. Die toevallig ziek werd en dat bleef helaas. Ways to go but keep on practising!

Scroll to top
error: Afbeeldingen zijn beschermd !!