Wanneer de dingen beginnen te antwoorden wanneer je de hele dag ligt en al eens tegen jezelf of die dingen rondom jou begint te spreken, wees op je hoede!
Zo sprak mijn deken daarnet tegen me. Het lag in een bepaalde vouw en ik zag er een snoet in van een klein nijlpaard of een schattige breedsmoelkikker. Mijn gezelschap voor vandaag.
Het gebeurt me wel vaker dat ik figuren zie in dingen. Zoals je die in de wolken ook ziet.
Toen besloot ik er een meme van te maken. Mijn sprekende deken.
En meteen wil ik het ook hebben over het woord ‘Spoonie’.
Mensen met een chronische ziekte die ook veel uitputting tot symptoom heeft en actief zijn in de online lotgenoten gemeenschappen, zijn vertrouwd met deze term.
De uitleg ervan is zelfs op Wikipedia te vinden. Het begrip is best wijdverbreid.
‘The Spoon Theory’ werd ooit bedacht door Christine Miserandino die ook leeft met een chronische ziekte. Toen ze in een café zat en een vriendin haar vroeg hoe het nu eigenlijk was om met die ziekte te leven en altijd uitgeput te zijn, bedacht Christine het volgende.
Ze naam een aantal lepels die ze vond op de tafeltjes rondom.
En ze begon het uit te leggen :
‘Als je nu 12 lepels per dag hebt, en elke activiteit kost jou één lepel, wat doe je dan met al je lepels?’
De vriendin begon honderduit te vertellen over wat ze allemaal zou doen, en meteen onderbrak Christine haar.
‘Neenee, je bent vergeten je lepels af te geven. Je hebt het opstaan, douchen en ontbijten nog niet mee gerekend en je bent al vanalles aan het doen. Het heeft je al 3 lepels gekost, je hebt er nog maar 9 over.’
De vriendin was verbijsterd, daar had ze niet aan gedacht. Opstaan, douchen en ontbijten kost immers toch geen energie?
Voor gezonde mensen niet nee..Maar voor zieke mensen wel.
En die moeten dus vervolgens goed uitkijken wat ze doen met hun beperkte aantal lepels per dag, hun beperkte energie. Hoe en aan wie en wat ze die besteden.
Soms zijn alle lepels al opgebruikt en hebben ze nog maar net ontbeten, gedoucht, hun haar gewassen, een telefoongesprek gevoerd, de vaatwasser en de wasmachine in geladen. No can do : de lepels zijn op.
Want voor een zieke kost elke inspanning soms zelfs twee of drie lepels.
Als de lepels op zijn, moet je soms de lepels van de dag erna al opgebruiken, en kom je in de problemen.
Je aantal lepels wordt pas aangevuld als je weer voldoende rust, een dag, twee dagen, drie dagen of langer, afhankelijk van je situatie.
Met groeiende verbazing luisterde de vriendin, en begreep ze stilaan hoe beperkt de krachten van Christine en andere zieken waren. De lepels waren snel opgebruikt. Want in het leven van een chronisch zieke betekent elke activiteit vaak echt àlles wat je doet. Tot de kleinste activiteit toe, zoals opstaan. Wanneer je gezond bent denk je er zelfs niet aan dat zoiets al energie kost.
Spoonies zijn dus mensen die heel goed moeten berekenen wat ze met hun lepeltjes, krachten aanvangen op een dag. En dat is : als ze die dag beschikken over lepeltjes.
Ik hou wel van het woord en het begrip spoonie. Het klinkt veel mooier en liever dan ‘chronisch zieke’.
Het zingt ook mooi dat woord. Alleen is het onder gezonde mensen niet meteen een gekend begrip.
Daarom heb ik het hier nog niet gebruikt denk ik. In de Engelstalige wereld, is het bekender.
Bij deze weten jullie het nu.
Ik zou hier een link zetten naar The Spoon Theory op www.butyoudontlooksick.com, maar die werkt helaas niet meer. Je kan ButYouDontlookSick op Facebook vinden en volgen.
Thank you Christine Miserandino for this awesome theory!
Voor wie zin heeft in de uitgebreide uitleg, google spoontheory of lepeltheorie op wikipedia,