Al gretig een stuk gebeten uit het speculaashart, omdat ik wilde proeven en iets zoets bij onze koffie in de winterkou ons misschien vijf minuten langer kon doen volhouden, kwam ik pas op het einde van onze koffiedate op het idee deze foto te nemen.
Omdat het een bijzonder moment was.
Omdat ik ontroerd was geweest en diep geraakt.
Ik had een hart gekregen.
Een groot hart, en niet alleen een van speculaas.
Mijn dierbare vrienden K en J hadden op Sinterklaas een coronaproof zwaaitoernee georganiseerd langs hun familie, waarbij iedereen een speculaas hart had gekregen.
De dag erna kwamen K en ik samen voor een koffie, buiten.
J had getwijfeld om mee te komen, maar bleef uiteindelijk thuis om te schrijven, er zit een boek aan te komen.
Toen we de koffie hadden uitgehaald, zei K dat ze een cadeautje meehad voor me.
Ze diepte uit haar fietstas dit grote speculaas hart.
J was er vorig jaar bij een van de beste bakkers van de stad op uit gekomen, en dit jaar wilde hij de familie laten meegenieten van de lekkernij.
En zo kwam het, dat er voor mij ook een hart was voorzien.
‘Omdat ik eigenlijk ook een beetje familie ben geworden’ zei Kristien.
En ik voelde de tranen komen van geroerd te zijn, terwijl ik dit schrijf nog een beetje.
Wat is er mooier dan op het einde van een bizar en moeilijk coronajaar, een hart te krijgen van je lieve vrienden, omdat je familie bent geworden.
…
Wat een compliment, een warm gevoel…
De schokkende wending die mijn leven nam met de ziekte erbij, is er al een geweest van zeer veel pijn en ellende en miserie. Maar dit, harten zoals dit, die maken een deel je dag, je week, je jaar, je toekomst.
Je mag erbij horen, bij de familie.
Dat zijn hartverwarmers die je erbij haalt, als alles koud voelt om je heen, verstart, door het verdriet, omdat je zoveel verloren hebt.
Dan denk je aan momenten zoals deze. Ze helpen je weer ontdooien. Ze doen je beseffen, dat je ondanks alles, er nog steeds mag zijn.
Dat je erbij hoort.
Dat je familie bent.
Dankuwel mijn lieve vrienden.
Het is een zeer lekker hart overigens. Het recept is eind negentiende eeuw ergens ontstaan, en tot op de dag van vandaag doorgegeven van vader op zoon.
Ook als het opgeknabbeld zal zijn, zal het nog blijven bestaan.
Dat is het beste van allemaal.