Het bleef kriebelen na eergisteren, Fancy Friday.
Het hele opzet deed me denken aan een collage waar ik een tijd geleden mee begon, maar helemaal nog niet af was.
Mijn inspiratie en lichaam lagen plat door te veel ongemak. Mijn gedachten bij Fancy Friday kan je lezen in de vorige blogpost.
Vandaag kon ik het niet laten om verder te zoeken in mijn prenten en de collage af te maken. Ik ben een ultra beginner en mijn handen kunnen niet meer zo fijn werken.
Ik droom van de juiste lijm en een goede schaar en een grote tafel in een atelier, waar ik alles kan laten liggen, en naar believen kan werken en prutsen en mijn verbeelding los laten gaan in de rommel en het gerief. Denkend dat het me makkelijker zou maken. Waarschijnlijk wel. Die tafel, die komt er in elk geval wel een keer, met hulp van een of andere vriend. Die lijm dat moet ook op te lossen vallen. Maar mijn fijne motoriek is niet meer wat die was, vroeger heel fijn namelijk. Die, die vind ik niet meer zo snel terug.
Maar het geeft niet. Het is zo ook gelukt.
A funny bunch bij mekaar geplakt. Door mijn verslechterde motoriek, kan je zien waar ik bij het plakken twee keer ‘FUCK!’ geroepen heb, de hoofdjes scheurden er af, helaas. Maar gelukkig deed de lijm het nog wel.
Wanneer ik zo bezig ben zou ik een paar uur willen doorgaan met knutselen en prutsen.
Maar helaas kan dat dan niet. Een volgende keer weer wel.
Kintsugi (eerdere blogpost) en de aanhef van deze pagina hoog houdend, post ik mijn exploten toch, hoe onaf en imperfect ze ook zijn. Ze maken, geeft me plezier, en doet me dromen van meer. Ze zijn lessen in nederigheid , meer willen dan je kan, en toch tevreden zijn met wat er is.
Willen tevreden zijn met wat er is.
Tevreden met de vrolijke Fancy Friday Bunch!