Fancy Friday
Dat is vandaag vrijdag 12 maart 2021
Een dag om je mooi op te maken, iets moois aan te trekken en je feestelijk te voelen.
Ook al blijf je thuis in je zetel zitten.
Het is best een leuk initiatief in het leven geroepen door een luisteraar van Radio1.
De meesten van ons zitten al een jaar lang door corona thuis, vaak in jogging of met comfortabele thuiskleren aan. Omdat mensen nu thuis moeten werken en daarna door corona niet echt ergens heen kunnen.
Niet op café, restaurant, naar het theater of de film of een of ander feest of gelegenheid.
We zitten thuis vast. We’re stuck. Voor nu toch even nog.
En door op onszelf terug geplooid te zijn, verliezen we ook vaak de zin om ons eens extra uit te dossen, ons te verzorgen, vermits ons sociaal contact heel summier is.
Terwijl je eens extra mooi maken soms zoo deugd kan doen.
Op de radio hoor ik dat duizenden mensen intussen meedoen, wat mooi.
Zelf zal ik, mocht ik buiten geraken vandaag, mijn ogen een beetje maquilleren en een bijzondere bloes aantrekken, ook al zal niemand dat zien. Want buiten loop je nog steeds in je dikke jas, met mondmasker rond, je ziet alleen echt de ogen van mensen. Ik zal ook mijn oorbellen nog eens dragen bedenk ik. Ook als ik thuis blijf, ik doe het gewoon.
Maar, zo een Fancy Friday is op zich niet iets nieuws voor mij moet ik bekennen.
Sinds ik ziek ben heb ik voor mezelf ook al jaren regelmatig van die dagen waarop ik me opmaak en iets moois aantrek, alleen maar om boodschappen te gaan doen of een koffie te gaan drinken.
Om inderdaad mijn geïsoleerde leven wat op te fleuren. Om me weer even beter te voelen.
Al geef ik toe, dat ik het sinds corona ook nog nauwelijks deed. Het isolement werd nog groter.
Als je zoals ik een ziekte hebt die je grotendeels belet om deel te nemen aan het sociale leven, als je ook jammer genoeg niet meer uitgenodigd wordt omdat je ziek bent, als er eigenijk niet veel meer is, dan is je eens extra mooi maken soms zo een mentale opkikker.
Dat heeft , moet ik toegeven, ook wel al tot verbaasde blikken geleid.
Ik ben behoorlijk ziek, ben chronische pijnpatiënt en blijkbaar hoort daar een bepaalde beeldvorming bij.
Namelijk die van zielige mens in bed of zetel met vettig haar en grijs van de pijn en de miserie.
En die klopt ook voor een stuk. Mensen in mijn dichte kring kunnen dat bevestigen. Ik lig hier voor het gros van de tijd zo te zieken, tot het iets beter gaat en ik buiten kan, of iets kan.
En dan kan het zijn dat ik zoveel zin heb om mee een beetje meer ‘normaal’ te voelen, dat ik me opmaak. Soms lak ik mijn nagels, trek ik een leuk kleed aan, maak mijn lippen rood, en zorg dat ik er goed uit zie. Het gebeurt ook dat ik dan pijnstillers neem om überhaupt buiten te geraken, om dat te kunnen doen.
En als ik dan toevallig een bekende tegen kom, dan zie ik dat die soms in verwarring raakt, omdat ik er ‘zo goed’ uit zie! Soms krijg ik een compliment, dat ik wel graag aanneem. Maar soms begrijpen mensen niet dat ik toch ziek ben en pijn heb, buiten kom en moeilijk stap, én leuke kleren aan heb én rode lippen en nagels.
‘Als je dat doet, kan je toch zo ziek niet zijn?’ is soms de redenering er achter.
‘Je hebt zo een mooi kleedje aan, dus zo ziek kan je toch niet zijn?’
En dat doet soms veel pijn.
Me eens uitdossen is op dat moment net mijn manier om een stukje te proberen omgaan met de moeilijke toestand, om me wat af te leiden, om me wat meer vrouw te voelen, en meteen wordt daardoor mijn toestand in twijfel getrokken.
Alsof zieken altijd thuis moet liggen afzien, alsof even buiten kunnen en je mooi maken je juist net niet gegund is? Zelfs het feit dat je dàt toch nog kan zo nu en dan?
Voor kankerpatiënten bijvoorbeeld worden zo een verwendagen juist systematisch georganiseerd.
Vrouwen kunnen naar de schoonheidsspecialiste voor een weldadige gelaatsverzorging, om daarna gemaquilleerd te worden. Ze maken zich mooi om ook even de zware kanker en alle behandelingen te vergeten. Om dat ziektepatroon even te doorbreken. Mooie initiatieven zijn dat. Afleiding, even weg. Zo nodig.
Dus heeft elke zieke er dan geen recht op? Ik denk het wel.
Zelfs als je je bed niet uitkan, kan een mooi hoeslaken of een fijn slaapkleedje de dag net iets anders maken. Of een bos bloemen op je tafel.
Dat zijn dingen die mensen door corona hopelijk meer gaan beseffen. Hoe benauwend een geïsoleerd leven kan zijn door beperkingen. Hoe je behoefte hebt aan het creëren van nieuwe rituelen voor jezelf. Nieuwe vluchtwegen, wat afleiding om te kunnen omgaan met de moeilijkheden, er even niet middenin te zitten. Maar ook om het omarmen van wat je net wel nog kan te oefenen, ondanks alle beperkingen die er bijkomen.
En corona zal de greep op de wereld verliezen, maar veel zieken zullen daarna ziek en geïsoleerd blijven, als al de rest weer het volle leven in kan. Helaas.
Dus leve deze Fancy Friday! Leve de Fancy Days die zieken voor zichzelf maken!
En als je me binnenkort zou tegenkomen, zeker als de cafés weer open zijn, helemaal uitgedost, weet dan dat ik op dat moment mijn ziekte aan het bezweren ben en even uit mijn jogging en vettig haar aan het ontsnappen ben. En dat ik probeer desondanks nog te genieten, misschien zelfs met een batterij pillen in mijn lijf, met veel geluk ook niet. Oordeel dan niet te snel. Ik nodig je graag uit mee te doen en het voor jezelf ook eens meer te doen!
De foto vond ik via Unsplash