Mijn hoofd is gesmolten, mijn brein en lichaam vloeibaar geworden.
Nog voor ik een gedachte kan neerschrijven, is de inkt opgedroogd, verdampt in de hitte.
Ik lig en adem, en voel een briesje zacht over me heen gaan.
En geniet ervan.
Gedachten vloeien over in elkaar en verliezen elke betekenis.
Het maakt niet uit.
Ik voel me als de kat.
Die ligt en eet, en weer ergens ligt, eens rondwandelt en weer gaat liggen.
Meer hoeft het niet te zijn voor haar. Ze is gewoon.
Gewoon ‘zijn’ in deze hitte is de beste optie voor nu.
In vloeibare vorm zo voelt het althans.
Het idee verkoelt mijn hoofd.
Ademen doe ik gelukkig nog steeds vanzelf.
Ik hoor bij de buren de werkmannen roofing branden.
‘Hoe vloeibaar zijn zij intussen’ vraag ik me af?
‘Gesmolten’ denk ik na tien minuten, want ze hebben hun werkzaamheden gestaakt.
Net zoals ik op deze trip.
Chronisch ziek, corona, hittegolf, semi-lockdown na full lockdown, gebrek aan bubbel, gebarsten bubbel, zonder bubbel, het is best een dodelijke cocktail. Staat er eigenlijk iemand bij stil?
…
Zoekend naar een afbeelding van iets vloeibaars stootte ik op deze mooie kleuren. Blijkt de titel te zijn : ‘My best shot of Bubble Project’ van Daniel Olah uit Hongarije, via Unsplash. Ik vond het wonderlijk samenvallen met wat ik net schreef zo gesmolten. Het lijkt een stukje van de aarde en alles wat er leeft in vloeibare vorm. Eigenlijk is het een bubbel, een luchtbel van heel dichtbij gefotografeerd. De bubbel van eenzaamheid, de bubbel van je mogelijke bubbel, de bubbel van corona, de bubbels in je hoofd, alles loopt in kleuren door elkaar, als in een verwarrende droom. De bubbels waarvan je voor een keer hoopt dat die op een dag ontploffen en voorgoed uit onze levens mogen verdwijnen.
De foto van Daniel Olah vond ik via Unsplash