Toen ik mijn ogen opende een goed halfuur nadat ik van de ene zetel naar de andere was verhuisd, bij wijze van work-out die dag, viel mijn oog op het kleine slagveld dat ik had aangericht in de grote zetel. En ik moest lachen om mezelf en de situatie.
Geen idee dat ik dit had gedaan. Waarom neem ik hier geen foto van dacht ik?
‘My Today’s Little Battlefield’ noem ik het!
De hele voormiddag, tot een uur of halftwee, had ik er gelegen, nadat ik ‘s morgens de spuit van de week had gekregen, vakkundig toegediend door een kleine vriendelijke verpleegster-stagiar.
Liggen op de linkerzij, dan weer op de rechter.
Het grote kussen uit de weg halen.
Eén meer onder mijn hoofd schuiven, een ander onder mijn voeten.
Ok, dat voelt goed voor nu.
Tot mijn lichaam me sommeerde weer eens van houding te veranderen om de ongemakken op een andere manier te counteren.
Andere kussenformatie. Ook nog een kersenpitkussen erbij.
Ja, ok voor nu.
En weer stil rusten, ogen dicht en luisteren naar de radio. De aandacht verleggen. Buiten je eigen hoofd brengen.
Ik was er op het eind van de voormiddag warempel een dik halfuur bij weg gesoesd blijkbaar.
Dat overkomt me helemaal niet vaak. Dat hoorde ik aan het nieuws op de radio dat er alweer was toen ik bijkwam uit een kleine sub-comateuse toestand. Het ontwaken te vergelijken met een behoorlijk jankende agressieve kater.
Dat krijg je als je bij het mooie herfstweer met een vriend, goed ingeduffeld toch nog een terrasje gaat doen. En een cappuccino of twee achterover slaat. Het vergt alles van het vege lijf. Ondanks het feit dat het wel heel erg fijn was.
My Today’s Little Battlefield.
Wat je ziet op de foto konden ook de restanten van een heerlijk kussengevecht zijn bedacht ik, of van een grondige zoektocht naar, laten we zeggen, een verloren oorring. Of de restanten van nog meer tot de verbeelding sprekende activiteiten. Heerlijk daarover te dagdromen.
En op de salontafel die boeken die er al zo lang liggen en ooit wel eens gelezen zullen raken. Projecten die zeer langzaam vorderen. Maar ze vorderen toch, hoe traag ook. Dat is toch ook al wat!
Je zou kunnen helemaal stoppen met de aanschaf van boeken bedacht ik, tot de rest gelezen is. Maar mijn gretigheid en verlangen verhinderen dat toch af en toe.
En dat zou betekenen dat ik pas over een jaar of twee, drie waarschijnlijk nog eens iets in huis kan halen. Duurzaam zou dat wel zijn, dat wel.
Toen jaren geleden een goede vriend me een boekenstaander cadeau deed, zodat ik en passant een boek dat er lag, kon in bladeren omdat lezen me zo moeilijk vergaat, kon ik niet vermoeden dat het toch de start zou zijn van weer meer nieuwsgierigheid naar nieuwe boeken, en ze in huis te halen.
En als je dan nog vrienden hebt die af en toe een boek publiceren, of over de beste literatuur vertellen, wel dan versta je het wel.
Rondslingerende boeken hebben wel iets gezelligs.
Zo heb ik, naast de boeken, nog een paar projecten die liggen te wachten op dat precieze moment waarop ze zullen aanvangen. Een kleine greep:
Een borduurpatroon met garen erbij in alle kleuren.
Japans papiervouwen, een hele doos vol met velletjes en instructies voor de leukste origami.
Oude tijdschriften voor collages.
Een Scrabble die nog nooit open ging.
Lijstjes met films, voorstellingen, tentoonstellingen en hier en daar concerten die ik wil zien.
Podcasts die ik wil beluisteren.
Vensters op mijn computer die openstaan met te lezen artikels en essays of recepten die ik een dikke week later of zo dan maar wegklik omdat het lezen er niet van komt. Dat is als ze al niet vanzelf op mysterieuze wijze verdwenen van mijn scherm.
Borstels en verf.
Karton dat ik verzamel om ooit eens op te schilderen, en dat af en toe eens vreselijk in de weg ligt en me daardoor wel eens een vloek ontlokt omdat ik me er weer eens over verstuik, of een stuk op mijn kop krijg als ik een of andere kast opentrek. Soms ben ik wat slordig, eerlijk toegegeven.
Kaders om foto’s in te kaderen die nog niet afgedrukt zijn, en zelfs nog niet genomen.
En waarvan ik denk dat als er toch hier en daar een afgedrukt geraakt, ze toch nog niet echt een kunstwerkje zijn. En waarvan die gedachte me dan doet dromen van een cursus fotografie die ik zo graag wil volgen, om eindelijk, om te beginnen, mijn fototoestel eens echt te leren kennen. Een toestel dat wel 15 jaar oud is en ik destijds van vrienden kreeg, omdat ze er van af wilden.
En die gedachte brengt weer wat geworstel teweeg in mijn kop, omdat ik de beschikbare cursussen niet kan volgen vanwege te veeleisend door mijn toestand. En waardoor ik dan denk : ‘Hey, ik zal op Youtube gratis kleine cursussen zoeken en volgen! Op mijn tempo, wanneer ik kan’. Wat er niet van komt natuurlijk omdat je doorgaans na een kleine activiteit in de zetel belandt en slagveldjes produceert waarvan de foto hierboven getuigt.
Zelfs liggend kan je veel overhoop halen zo te zien.
En zo vordert de dag.
En bracht mijn kleine slagveld me op het idee om dit neer te schrijven.
Terwijl de ideeën in mijn kop blijven rond waaien, waarvan ik leer ze te laten waaien, tot sommige overwaaien, omdat ze er toch niet zullen van komen. En andere blijven bonken en me de frustratie in blazen, stormen ontketenen in mijn hoofd, met dilemma’s en vraagstukken rond mijn hele toestand als gevolg.
Maar steeds me opnieuw optrekkende aan de de paar bladzijden per week die ik wél kan lezen, de artikels online, en de snapshots die ik wel kan klikken, zoals hierboven. En aan de projecten die af en toe wel lukken, omdat ze bijzonder klein en compact zijn, afgestemd op de situatie. En aan de vrienden die met mij op een mooie herfstdag op een terras willen gaan zitten koffie drinken en de stand van de wereld bespreken.
Altijd zoeken naar de catharsis in het drama!De beste noot om mee te eindigen. Ook als er geen is.
Gelukkig weet ik uit gesprekken met lotgenoten dat ook zij vele projecten en ideeën hebben liggen, die er niet van komen, omdat, wel waarom weet je intussen wel, goede lezer.
Het belangrijkste blijft dat we nog steeds plannen hebben en maken, zo lang we ademen, terwijl we intussen regelmatig slagvelden in de zetel aanrichten. Als het geen kussengevechten of restanten van andere kussen zijn.
Hier vind je de vroegere blog over de boekenstaander of de lezenaar.