Harold Budd vergezelt me vandaag.
Een muzikant/componist die muziek maakt die voor mij werkt op die dagen of momenten waarop je even rust wil. Weg van het drukke leven van alle dag. Hij staat bekend als een van de belangrijkste componisten binnen de avant-garde-ambient-minimalistische muziek, waarin hij ook jazz invloeden integreert.
Zijn muziek voert je mee naar een een onbestendige abstracte wereld, misschien een van dromen.
Eén waar schoonheid de rest gaat overstijgen, waar de materie lijkt te verscheiden.
Als je je aandacht helemaal bij de muziek brengt, kan het haast een mediatie zijn.
Brian Eno, de grote Brian Eno, die een paar albums van hem producete en met hem samen werkte, noemde hem ‘een groot abstract schilder gevangen in het lichaam van een muzikant’.
Budd vond dat hij erg veel te danken had aan Eno.
Hij onderhield ook een briefwisseling met de schilder Marc Rothko, van wiens werk ik overigens ook erg hou. Van zijn grote intense kleurenvlakken die je evengoed meezuigen naar een andere dimensie voorbij al wat we kennen, en tegelijk vertrouwd voelen, omdat ze je rust brengen. Een gevoel van oneindigheid en schoonheid waarin je kan verdwijnen en alles kan oplossen.
Muziek voor die dagen bij waarop je niet veel anders kan dan te blijven liggen als je ziek bent. In bed of in de zetel.
Terwijl ik dit schrijf luister ik opnieuw naar het wonderlijke “ ‘the Pearl’ Harold Budd/Brian Eno with Daniel Lanois”
Een vriend maakte me onlangs weer attent op zijn werk via de sociale media.
Het zijn zo muzikanten die je heel af en toe eens op de radio tegenkomt, maar dan weer verdwijnen uit je gehoorveld en die je dan vergeet.
The Guardian zegt dit over hem: “The core Budd sound of yearning piano motifs and reverb-laden impressionism is often called minimalism. But compared with the cyclical craft of Steve Reich and early Philip Glass, his low-key, expansive forays felt deftly maximalist. This has made Budd’s craft synonymous with the dreamworld. An heir to Satie and Debussy, his music was treated and poetic, never kneejerk nor incautious.”
Het toeval wil dat ik ook regelmatig naar het werk van Eric Satie die hierboven wordt geciteerd, luister, wanneer ik een rustige atmosfeer in huis wil.
Naar de Gymnopédies of Gnossiennes, en alleen uitgevoerd door Reinbert De Leeuw.
Die kan net als Budd ook de stilte tussen de noten en akkoorden totaal respecteren, zodat ze haar werk doet. De Leeuw is evenzo niet bang van de traagheid. Hij laat de klanken en akkoorden vallen en zinderen, net daar en net zo lang ze nodig zijn om helemaal tot hun recht te komen. Zoals ook Harold Budd dat kan doen.
Debussy, waarover hierboven ook sprake, staat ook om mijn playlist als ik het rustig wil.
Tijdens het luisteren naar ‘the Pearl’, dacht ik helemaal aan De Leeuw en zijn Satie uitvoeringen.
Toen ik daarna het citaat van The Guardian hierboven las, begreep ik het meteen. Wat een verrassend aangenaam toeval vond ik het. Daarom meld ik het hier.
Ik googel kunstenaars wel eens als ik ze (her)ontdek en ga dan soms een paar uur naar hun werk luisteren.
En vandaag besloot ik er iets over te schrijven.
Omdat kunst kan helpen. Dat las je al eerder in deze blog. Muziek al helemaal.
Muziek is de taal die we bijna allemaal spreken, horen, voelen, waarnemen, beleven.
Die ons vergezelt in alle mogelijke momenten en omstandigheden in ons leven, met alle mogelijke emoties en situaties er op en er aan. Misschien een torenhoog cliché, maar ik twijfel er bijna niet aan dat je het zal beamen.
Hopelijk heb je hiermee een paar fijne tips om echt goeie muziek te luisteren, als de stilte mag doorbroken worden met een andere soort van stilheid. Of als je om het even hoe, waar of wanneer, het gezelschap wil van echt goeie muzikanten en componisten die weten rust te brengen in combinatie met kunstenaarschap.
En dat is natuurlijk altijd alleen maar als je iets voelt voor dit soort muziek, over smaken en kleuren valt niet te twisten, wil het gezegde.
Hierbij zet ik Harold Budd op de eerste rij als je muziek wil die je zenuwstelsel geen pijn doet, geluid dat niet agressief overkomt, en je rust geeft.
Als tweede in de rij ga ik dan voor Reinbert De Leeuw met zijn interpretatie van Satie.
En als derde Debussy. Die vraagt het meeste van je hersenen.
Wat is jouw favoriete rustmuziek? Er bestaat nog oneindig veel meer natuurlijk.
In dit genre denk ik nog aan Max Richter, Ludovico Enaudi, Arvo Pärt en anderen. Vooral de laatste is een zeer bijzonder en begenadigd componist. Pärt kan af en toe een keer deprimerend zijn, daar moet je voor in the mood zijn. Maar bijvoorbeeld Spiegel im Spiegel klinkt hemels, raakt bijwijlen de ziel als ik dat zo mag uitdrukken. En dan zijn er nog al die andere genres. En al die andere muziek voor al die andere stemmingen.
De keuze is eindeloos.
Vandaag en ik vermoed de komende dagen blijft Harold Budd mijn grote favoriet.
Een spijtig detail: hij overleed vorig jaar op 84 – jarige leeftijd aan een covid infectie, terwijl hij in revalidatie was na een aanval, en zo besmet geraakte.
Ter ere van hem deze blog. Prachtige nalatenschap.
Je kan alles gratis vinden op YouTube als je wil luisteren