Binnenkort! In Gent!
Dit bijzondere feit kwam ik te weten, toen ik onlangs aan het googelen was om een pijnkliniek te vinden.
Er verscheen ‘Pijn 2019’ en ik klikte er op.
Toen kwam er iets onverwachts. Namelijk : Anatomie van Pijn.
Groot was mijn vreugde te ontdekken, dat er in NTGent, een theater waar ik vroeger wel vaker werkte, een voorstelling rond chronische pijn en andere soorten in de maak is : ‘Anatomie van Pijn’ dus.
En wel door actrice en theatermaakster Lies Pauwels, die van wanten weet. Ze is goed.
Het is de eerste keer in al die lange zieke jaren, dat ik dit tegen kom. Het theater is nog steeds mijn habitat, ook al kan ik onmogelijk nog werken. Mijn hart is er nog, het blijft een groot deel van wie ik ben, ook al geraak ik er nog zelden. Ik heb er van de mooiste en beste tijd van mijn leven gespendeerd, een heleboel interessante en toffe mensen ontmoet, zeer fijn werk gehad. Het was een voorrecht dat te kunnen. Het was een verrijking, niet een job, maar wel mijn leven. Ik droom er nog vaak over, het is nooit weg. Ik mis het elke dag.
En nu, na al die lange tijd, komt het oude leven van het theater, en het nieuwe leven met pijn, samen. Op mijn plek, in mijn habitat, in het theater, in een voorstelling. Ik vond dat zo bijzonder, eindelijk een verbinding, dat ik besloot Lies Pauwels op te bellen, om haar dat te vertellen. Het was een fijn gesprek. Ik had zo graag nog wat mee gewerkt, maar ben daar helaas te ziek voor.
We wisselden ervaringen uit, ze was aan het schrijven aan de definitieve versie, nadat ze met een aantal mensen die moeten leven met chronische pijn, veel had gesproken en besproken. Deze zullen ook meespelen in de voorstelling, samen met professionele podiumkunstenaars, zo begreep ik.
De première bijwonen, zal me niet lukken. Echt lang een voorstelling volgen, is heel zwaar. Helemaal naar Gent is voor mij al een groot evenement. Ze nodigde me uit, om een repetitie bij te wonen, als ik daar zin in had. Wat heerlijk vind ik dat!
Mocht ik dat geregeld krijgen, zou ik dat zeker nog willen. De geur van concentratie, creativiteit, het gezoek, het gerommel en het vinden, ruiken. De blijheid dan, de twijfel, en de confrontatie. Maar mijn lichaam wil niet echt voorlopig, denk ik. Ik moet chauffeurs optrommelen, logies. Wie weet, een open vraag.
Ik zou het zeker wel willen zien. (Ik zag dat ze ook naar het Toneelhuis/Bourla komen, mijn andere plek. Misschien is dat de beste optie.)
We praatten nog wat verder en ik was echt content. Het gaf me een boost om het allemaal weer wat te helpen dragen. Een stem! Een verhaal over chronische pijn, ziekte, en dat in het theater, op mijn grondgebied.
‘You made my day’ , liet ik haar weten.
‘And you made mine’, repliceerde ze.
Mijn telefoon lichtte voor haar ook nog weer eens extra de zin en de betekenis van het maken van de voorstelling uit, de belangrijkheid ervan. En ik vertrouw er op dat het iets sterks, iets knaps wordt, waar mensen iets zullen aan hebben. Pijn uit de verdomhoek. Pijn een ander gezicht. Pijn erkend. Weg van de ochotocharmeclub. De foto’s op de site van NTGent, spreken me alvast zeer aan. Check via de link hieronder. Dus allen erheen zou ik zo zeggen, en zeker ook als je gezond bent. Vooral dan misschien. Want morgen kan het jouw beurt zijn, al had je het nooit gedacht, en wens je het niemand toe. En uit nieuwsgierigheid. Want pijn tenslotte, is divers en kennen we allemaal.
Merde gasten, doe dat goed!
Anatomie van Pijn. Première op 11 december 2019
Kijk op www.ntgent.be voor de speellijst en info (met toestemming voor het vermelden van hun site)
Foto’s zijn alle van Fred Debrock met de toestemming van en veel dank aan NTGent/Sontag
