The sun, the moon, the birds and I
Luxury.
Being able to get out of the house, beit just for a short while.
Not knowing where to go, just following my nose.
Ending upon a bench near the river to rest and breathe.
To rest and breathe.
And watch, just watch.
And seeing this simple sunset beauty.
With birds as good companions.
A simple sunset luxury.
I might as well say
Amen.
Antwerpen
16-17/01/2020
Dit schreef ik deze morgen. Gisteren geraakte ik voor het donker werd, toch nog even buiten, zuurstof halen. Ik zat daar op dat bankje te zitten en te kijken, en te rusten. Ik voelde me in goed gezelschap bij de meeuwen, die daar met velen ook gewoon zaten. En toen zag ik het beeld van hierboven, gewoon, het ontvouwde zich aan mijn blik. Ik besloot er een foto van te nemen om de schoonheid te proberen vangen. Ik vond hem best ok. Ik postte hem op de sociale media, met de titel die meteen in me opkwam, die was de ervaring zelf. Toen ik wakker werd deze morgen, speelden de bovenstaande woorden in mijn hoofd, alsof ze ’s nachts waren ontstaan, en dringend opgetekend wilden worden.. Ik was het niet van plan, wilde geen tekstje schrijven, ze waren er gewoon. Ik kon er niet omheen, ze waren zo dwingend, en schreef ze op, en deelde ze weer op de sociale media. Dat was het dan dacht ik. En een paar uur later kwam het idee voor deze blogpost in me op. Mijn brein en verbeelding gingen hun gang. Ik kon niet anders dan hem schrijven, en besloot hem als eerste posting te maken van Espresso. Foto met gedichtje. No Filter.
Ik stelde hier bij Espresso iets posten uit omdat ik andere dingen eerst wilde vertellen, maar ook omdat ik wat schoorvoetend was, ondanks mijn grootmoedige aankondiging op deze pagina, dat het in deze context van ziek zijn niks uitmaakt dat wat je maakt, grote kunst is of niet. En daar sta ik nog steeds 200% achter. Ueberhaupt is je kunnen uitdrukken altijd goed, op welke manier ook. En als je daardoor een goed kunstenaar wordt, des te beter, mooi meegenomen. Maar dat is niet het doel. Nu, tussen dat zeggen en dan uiteindelijk iets posten, wel, ik moest een kleine plas over springen. Bloggen ok, maar ik ben geen dichter, of geen beeldend kunstenaar. Hoeft ook niet, maar misschien was het het niveau van mijn vroegere achtergrond dat me deed aarzelen? Geen idee. Met deze foto en de tekst die erbij kwam, viel het ineens wel op zijn plaats. In deze optiek wil ik een artikel van een Amerikaans psycholoog, Joseph Trunzo vermelden, dat ik echt héél belangrijk en waardevol vind, zowel voor de omgeving van de zieke, als voor haar/hemzelf :”It takes psychological flexibility to thrive with chronic illness”. Het lezen ervan was een grote steun voor mij, en een erkenning. Het gaat over iemand met de ziekte van Parkinson, die ook geduldig moet heruitvinden, wat ze nog aan kan en wat niet. Hoe je voortdurend je zelfbeeld moet bijstellen als je chronisch ziek bent, en ontdekken wat je wel nog kan. Terwijl je ook rouwt om wat je niet meer kan. Het is best wat. Het vraagt psychologische vaardigheden, flexibiliteit, zoals de titel van het artikel zelf aangeeft. En vaak wordt dat onderschat bij chronisch zieken, met hoe véél ze wel niet moeten omgaan, buiten de ziekte om. Hoe dat tijd, inzicht en geduld vraagt. Zeker als je ziekte progressief is, of degeneratief, dan houdt het rouwen en het afgeven niet op, en ook het bijstellen en het zoeken naar nieuwe mogelijkheden niet. Leren met alsmaar minder tevreden te zijn. Dat is wat anders dan de online uitdagingen van bijvoorbeeld eens een paar maand lang geen nieuwe kleren te kopen, of geen alcohol te drinken. Al zijn het lovenswaardige initiatieven. Maar nooit had een arts of enig therapeut me op deze manier geschetst of begeleid in hoe om te gaan met chronische ziekte en je zelfbeeld, en je tanende, tegelijk veranderende mogelijkheden. Hoe de complexiteit en de grilligheid van een ziekteverloop alleen al met je aan de haal gaan. Ik maak het mee, moet ermee omgaan en het hoe zelf verzinnen, en voelde me daarin soms erg alleen. Het was een verademing om een stuk van het proces waar ik doorga en vaak nog erg mee worstel, neergeschreven te zien. Ik was en ben niet alleen in die zoektocht.
Nu op zich postte ik al twee exploten van mezelf, in de categorie Boeken. Een digitale collage ‘Pain’, en een ander soort beeldsamenstelling, of hoe moet ik het noemen, bij de tekst over Ziekte als metafoor. ‘Drugs’ gaf ik het de naam. Die kwam er deze zomer, toen ik me realiseerde dat mijn toekomst die werd van meer pillen, in plaats van het afbouwen van pillen, waar ik al meer dan een decennium zo naar verlangde. Wegens de niet zo goeie evolutie in mijn ziekteproces. Het deed me veel pijn, en dit hieronder was het resultaat daarvan. Maar ik had mijn Espresso vuurdoop in stilte dus al een beetje gehad. Bij Drugs, het beeld hieronder, hoorde eigenlijk ook een tekstje bij, dus post ik het nu ook maar, voor de Espresso volledigheid. Het zou het begin van, of ergens een scène uit een film kunnen zijn, die er dan op miraculeuze wijze zou komen. Het is te zeggen : Dromen mag! 😉
Iemand zit ergens in een verlaten eerder vervallen strandbar alleen aan een tafeltje te prutsen met poeder en pillen, er komt iemand langs geslenterd:
_……
Do you do drugs?
– Yeah.
…..
— Only prescription though.
…..
Oh, I see.
Too bad.
– Yeah, no can do. ….
–I’d rather be partying with you guys too.
…..
–Do you do drugs?
Euhh..
Only the legit stuff allright…(smile)
–Uhuu, I see.
–Well have one on me you guys, all on me.
Onlangs chatte ik met een lotgenote, die wanhopig was. Ik hoop dat ze dit leest, en dat het haar zou kunnen op weg helpen, om ook gewoon eens iets te doen, of een muziekje op te zetten, om het even wat, niks groots, niks bijzonders, al was het maar om even de wanhoop uit je lijf te krijgen, en een moment van afleiding te vinden.
Hieronder de link van het artikel door Joseph Trunzo : ‘It takes psychological flexibility to thrive with chronic illness’ . Ik kreeg zijn toestemming om deze te delen. Klik op zijn achternaam hier net boven. Het is een uitvoerig artikel, in het Engels, maar echt de moeite om te lezen.