Bloesems en herfstbladeren tegelijk. De ene te laat, de andere te vroeg. Het is een bijzonder schouwspel. De kleuren zijn wel mooi, de combinatie van beide eigenlijk ook. Het heeft iets frêle, iets heel erg breekbaars, een beetje speels zelfs ook. Zeker in het echt. Deze foto geeft maar een stukje weer. Maar alles ook een beetje bevreemdend toch.
Het is net zoals de kastanjes die ik hoorde vallen in september bij 30°.
“Hoe rijm ik dit vraagt mijn geest zich af? Deze combinatie van natuurfenomenen heb ik nog nooit in mijn leven mee gemaakt.” schreef ik in mijn blog ‘September’.
Ik stel me wederom dezelfde vraag.
We kennen het antwoord geloof ik. Wat doen we er aan?
Zoveel we kunnen zeggen de enen, niks zeggen de anderen. En dan zitten er nog een heleboel tussen die twee in.
In elk geval zijn we getuige van iets dat groter is dan wijzelf, dat zich aan het voltrekken is.
Hoeveel vat hebben we er nog op? Ik weet het niet.
Maar misschien moeten we wel doen wat we kunnen. Dat geloof ik wel.
De Aarde is onze gastvrouw, we moeten haar toch verzorgen.
Want zoals het nu is, lijkt ze te lachen en te wenen tegelijkertijd. Omdat we haar in de war hebben gebracht. Ze weet het ook niet meer. Is het nu herfst of is het al lente? Ze staat er misschien ook bij en kijkt ernaar.
Voorlopig draait ze nog altijd rond, al zijn wij het die er een vierkant van maken.
Wat zijn we fascinerende wezens wij mensen. Tot zoveel in staat. Tot zoveel goeds, tot zoveel kwaads. Al te vaak doen we ook maar wat in de hoop dat het goed uitdraait..
En toch. In welke wereld willen we leven?
We leven in elk geval op deze planeet, met dit gegeven : het is een stuk lente midden in de herfst.
We zitten er middenin.
“Hoe rijm ik dit?” vraagt mijn geest zich af”.
