Mijn opkikkers de laatste weken waren onder meer de fototentoonstelling ‘Hurry up and wait’ van Tom Barman op de Leopoldplaats in Antwerpen.
Eerder had ik in het voorbij fietsen een affiche zien hangen maar wist niet waar het was.
De week voordien was ik afgestapt om te lezen waar de tentoonstelling was en zag dat ze vlakbij was, ik kon ze zo zien. Ik was toen kletsnat geregend en voelde er niks voor om druipend van het nat de tentoonstelling binnen te lopen.
Afgelopen maandag dacht ik : nu stap ik af en ga kijken, straks is ze voorbij. Ik had boodschappen gedaan, mijn lijf kreunde en steunde, en mijn geest was danig onrustig van het ziek zijn.
Maar iets dreef me de galerij naar binnen.
En wat was ik aangenaam verrast.
Er hangen prachtige foto’s waar de kleuren uitspringen, de contrasten tussen licht en donker prachtige composities vormen.
Alledaagse beelden krijgen door zijn oog een heel nieuwe ervaring en betekenis, of lijken abstract te worden net in hun super concrete vorm.
Bijzonder en een kolfje naar mijn hand.
Rustig op het gemak kon ik genieten van de beperkte selectie.
Het was fijn om Barman zelf ook even te kunnen zeggen dat ik zijn werk knap vond. Had ik het geld, ik zou zeker iets kopen.
Toen ik later weer buiten stond, voelde ik dat de onrust wat was gaan liggen in mijn hoofd.
Een artistieke en esthetische ervaring had me opgetild.
Voor even verdwijnen in een wereld van kleuren, contrasten en composities had me opgekikkerd. Kunst kan je verbinden met jezelf vanbinnen. Je voelt je dan voller en rijker. Nog te zien tot 31 januari, morgen, en via www.tombarman.net
Eenzelfde ervaring had ik met het bekijken van de korte docuserie “Pretend It’s a City” van en met Martin Scorsese en Fran Lebowitz, te zien op Netflix.
Meteen al bij het zien van de trailer werd ik blij.
Elke aflevering van een halfuur was als het savoureren van de lekkerste praline : een waar genot.
Zo slim en grappig en eenvoudig.
Regelmatig moest ik wel eens lachen en glimlachen bij de uitgekiende redeneringen en observaties van Lebowitz, de manier waarop ze vertelt.
Over haar stad New York, haar kijk op onze huidige tijd. Vaak ook heelrijk herkenbaar.
En als Scorsese zelf dan ook zijn smakelijke lach laat horen, wel, helemaal top!
Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog eens heerlijk had kunnen ontspannen en lachen bij een tv serie, die tegelijk zo intelligent is.
Elke avond keek ik uit naar een aflevering en vond het super jammer dat het zo snel voorbij was.
Waarom wordt er niet meer van dat gemaakt in plaats van zo veel rommel die het scherm vult?
Verder kikkerde het lezen van een paar mooie gedichten van Judith Herzberg me op en het herbeluisteren van Veedon Fleece van Van Morrisson.
Ik denk dat zonder kunst, muziek en vrienden, mijn leven met ziekte onmogelijk zou zijn.
Zeker in deze coronatijden, waarin zo weinig mogelijk is, je uitdroogt van het gebrek aan contact en levende interactie, is het lijfelijk bezoek aan een tentoonstelling een echt genot, het zien of horen van iets moois een vervullende ontspannende afleiding van de moeilijkheden.
Op mijn lijstje staat nog een nieuwe tentoonstelling van Nick Andrews over wie ik hier vroeger wel schreef, in galerij Campo & Campo Berchem, waarvoor ik een uitnodiging kreeg. Ik hoop dat het me lukt. Info vind je hier.
In het FoMu loopt een tentoonstelling van Martine Franck, een Belgische fotografe die destijds voor Magnum kon gaan werken, die ik ook nog zou willen zien.
Peaky Blinders op Netflix was natuurlijk ook een prachtige artisitieke beleving, maar soms vanwege het geweld en de zwaarte, niet altijd een opkikker. Sex Education was kwa opkikker weer wel een heel goeie en heerlijke serie. Meer van dat hoop ik te vinden, ik deel het wel mee als ik er op uit kom.
Heb je tips voor echte opkikkers, slim en goed gedaan, laat het me maar weten.
De foto bovenaan vond ik via www.artinflanders.be, waar je vrij heel wat werk van Belgische kunstenaars mag donwloaden. Er hangt onderaan een vierkantje aan de download die ik niet weg krijg helaas. Rik Wouters is een Belgische schilder uit vorige eeuw waar ik ook veel van hou.
Tom Barman is muzikant, zanger, frontman van muziekgroep dEUS en Taxi Wars o.a., filmmaker en fotografeert.