MENSELIJKE SEISMOGRAAF

©Chronosenik

Het was 2019 op een van die hete zomerdagen.

Mijn spieren leiden soms een eigen leven sinds een aantal jaren.

Het centrale zenuwstelsel is volgens sommigen aangetast, wat er precies gebeurt, weten ze niet.

Maar die dag zat het me zo hoog en voelde ik me zo vervreemd van mijn lichaam.

En ik zag ze bezig, de spasmen.

Mijn hele lijf liet ik los in ontspanning, en het sloeg en trok dat het geen zicht was.

En middenin de bittere tranen en de woede om wat ik zag gebeuren dacht ik vertwijfeld : wat moet ik hier in godsnaam mee, wat moet ik hier in godsnaam mee? Wat is er gebeurd met mijn lieve mooie lijf?

‘Turning a straw into gold’ klonk het in mijn hoofd. ‘Turning a straw into gold’.

Een zin die in een van Toni Bernhards boeken de titel van een hoofdstuk is.

Van niets iets maken. Van je zwakte je sterkte maken.

En ik dacht : hoe kan ik hier nu goud van spinnen, wat kan ik nu n ‘s hemelsnaam met die spasmen aanvangen?

Niks, verdomme niks!

Ze verhinderen me juist om van alles te doen! Ze doen pijn! Ik haat ze!

Ik schaam me! Ik wil het niet! (…) !!!

Dat was de primaire reactie, roepend.

Heel menselijk natuurlijk.

Secundair begreep ik, zoals steeds, hoe pijnlijk ook : het is nu zo , ze zijn er, niemand kan ze wegtoveren, hoe reusachtig groot die wens ook is. Tenzij ik me in coma drogeer, met medicatie, maar dan heb je er ook niks meer aan. 

Ik bleef ze gadeslaan en ervaren met alle gevoelens erop en eraan.

Wat een erupties van enorme kracht, oncontroleerbaar.

“Mijn lijf lijkt wel een vulkaan die telkens majestueus in volle kracht uitbarst.
Als ik nu een stift in mijn hand neem terwijl de spieren zo bezig zijn, kan ik ze registreren, die spasmen.

En dat is de vorm die ik er aan geef, het goud dat ik ervan spin.” dacht ik zo gade slaande.

Een goed experiment.

Ik nam een stift in mijn hand en liet op een blad papier de spieren hun werk doen.

Een wirwar van krassen en lijnen.

Telkens keek ik of ik in de krabbels een beeld zag.

En waar ik het zag, voegde ik iets kleins toe, zodat het figuurthe dat ik zag, tevoorschijn kwam.

Ik was tegelijk eruptie en seismograaf!

Terwijl ik zo bezig was, hoorde ik mezelf uit volle borst zingen :

I’m spasticus I’m spasticus I’m spasticus artisticus!

I’m spasticus I’m spasticus I’m spasticus artsticus!

van Ian Dury and the Blockheads, de zanger van het geweldige ‘Sex and Drugs and Rock and Roll’, die zelf polio had en een fantastisch muzikant was.

En dat moet eigenlijk zijn ‘I’m spasticus aUtisticus’.

Maar al jaren al maak ik er ‘spasticus aRtisticus’ van.

Dat is wat ik ben op die momenten.

Een artisitieke spasticus die niet meer kan spelen omdat haar lijf dat niet meer kan, maar toch artiest blijft in hart en nieren. En nu de glansrol van seismograaf erbij nam!

Ian Dury schreef  dat lied in 1981 als protestsong tegen het International Year Of Disabled Persons. Omdat hij als kind polio had, kreeg hij in dat jaar om de haverklap verzoeken om met liefdadigheidsprojecten mee te doen. Het nummer was dan ook een uiting van de strijd voor erkenning en begrip van zijn en andere ziekten. Het werd door een deel mensen als te confronterend gezien en werd een tijdje verboden op BBC. Stel je voor! Anderen vonden het dan weer erg goed, zoals verenigingen voor mensen met spasticiteit en ook ikzelf. Al van toen ik nog jong en gezond was, zonder toen de ware toedracht van het nummer te kennen. Ik vind het nog steeds een ongelofelijke song, en statement. En dertig jaar later nog even relevant. Straffe man, Dury. De strijd om gelijkwaardigheid voor mensen met een beperking is nog steeds lang niet gestreden. Straffe man.

De zingende seismografische aanval gebeurde, als in een passionele poging om het geheel van mijn toestand te bezweren. Groots, alsof ik de hele ziekte er mee uit mijn lijf kon exorceren. Als een hogepriester, luidkeels zingend en krabbelend.

Woede, onmacht? Ja, zeker ook.

Maar doordat ik zo bezig was werd het vooral ook een ode aan de felheid vanbinnen in mijn lijf, die bakken energie die vroeger uitweg vond in de heerlijke Sex and Drugs en Rock en Roll, om het voor de fun zo maar even te noemen,.

Of iets realistischer, klinkt alleen iets minder wild: in het volle leven zelf, in het theater, in sport en de liefde.

Energie die nu gevangen zit, mee in dat invaliderende keurslijf dat infectie heet, die alles lam legt en zich volledig disproportioneel op vele terreinen manifesteert.

De drugs zijn lang hun funwaarde kwijt, enfin, ze zijn zelfs niet meer van dat soort.

De rock en roll is ver te zoeken met de dwingeland ziekte als kompaan. De sex, wel dat is voor een andere keer.

Ja…wat spookt ze daar toch allemaal uit de hele dag, hoor ik sommigen denken.

Wel, ik vraag het me zelf ook af.

Het maakt niet uit.

Je leeft maar één keer toch.

Loos gaan op welke manier dan ook , kan deugd doen.

O zo deugd.

Sex and Drugs And Rock and Roll!

Uw dierbare seismograaf van dienst,

Spasticus Artisiticus!

 

©Chronosenik
©Chronosenik
©Chronosenik

Het was de The European Federation of Neurological Associations die me gisteren deed denken aan deze blog. Deze vereniging had een wedstrijd georganiseerd voor mensen met een neurologische aandoening, om de relatie met hun brein uit te beelden. Ik kwam er pas gisteren achter, toen de resultaten bekend waren. Er zaten hele leuke dingen tussen. Het was mooi om te zien wat ieder deed, het maakte niet uit hoe het er uit zag. Het feit dat zo een vereniging mensen aanzet tot dit soort artistieke daden, vind ik op zich de moeite. Anderhalf jaar geleden al schreef ik deze blog en had ook de tekeningen tot nu niet online willen zetten. Of er geen reden voor gevoeld. Maar ik vond ze nu passen in het teken van die wedstrijd. Niet de relatie met mijn brein alleen, maar met mijn hele lichaam, uitgedrukt. Espresso.

I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I wibble when I piddle
Cos my middle is a riddle
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I dribble when I nibble
And I quibble when I scribble
Hello to you out there in Normal Land
You may not comprehend my tale or understand
As I crawl past your window give me lucky looks
You can be my body but you’ll never read my books
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m knobbled on the cobbles
Cos I hobble when I wobble
Swim!
So place your hard-earned peanuts in my tin
And thank the Creator you’re not in the state I’m in
So long have I been languished on the shelf
I must give all proceedings to myself
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
I’m spasticus, I’m spasticus
I’m spasticus autisticus
54 appliances in leather and elastic
100 000 thank yous from 27 spastics
Spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
Spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
Spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
Widdling, griddling, skittling, diddling,
Fiddling, diddling, widdling, diddling spasticus
I’m spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
Spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
Spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
Spasticus, spasticus
Spasticus autisticus
I’m spasticus!
I’m spasticus!
I’m spasticus!
I’m spasticus!
I’m spasticus!
I’m spasticus!
I’m spasticus!
Spasticus!
Bron: Musixmatch
Songwriters: Chaz Jankel / Ian Robins Dury
Scroll to top
error: Afbeeldingen zijn beschermd !!