“Er bestaat geen woord voor rouw over toekomstig verlies, schrijft Simard in ‘Op zoek naar de moederboom’. Toch is dat wat ze soms voelt. Wanneer zal het stoppen, vraagt ze zich ook af, deze totale ontrafeling?”
Dit is een citaat van een wetenschapster die bomen en hun ondergrondse verbindingen via schimmels onderzoekt. Die de aarde onderzoekt, de grond, die meer geheimen heeft dan we kunnen vermoeden.
Het citaat slaat op de onnavolgbare verwoesting van de bomenpopulatie door de mens, met een bijzonder grote impact op zichzelf en zijn soort en het klimaat van de planeet waarop hij leeft.
Het is een heel interessant artikel dat ik onlangs deelde op sociale media.
En het bovenstaand citaat kwam me zo net te binnen om een heel andere reden.
Het leek me ineens heel relevant voor mijn momentele toestand op micro niveau.
Ik rouw en heb verdriet op dit eigenste moment.
Ik zegde zo net een wat vermoedelijk heerlijke avond kan worden, af.
Mijn lichaam dwingt me daartoe, het is eigenlijk geen keuze. Zelfs oplapwerk met pillen en co zou deze keer niet lukken.
Gisteren ging ik gezellig (alkoholvrij) aperitieven bij een vriendin en we praatten over van alles en nog wat.
Zo kwam ter sprake dat ze nog een ticket over had voor een operavoorstelling deze avond : ‘Der Silbersee’.
Een voorstelling die ik heel graag had gezien, omdat het zeker geen klassieke opera is maar eerder iets wilds en jazzy, ontroerend en eigentijds las ik ergens. Ik zag de trailer al en vond die geweldig. En plots viel me zo maar een aanbod in de schoot.
De beste plaatsen op het parterre en bovendien zaten we vlakbij de uitgang zodat ik kon wegglippen na een tijd, want een zit van drieënhalf uur houdt mijn lichaam niet meteen vol. Maar dan had ik tenminste een stuk gezien, een idee gehad, een voorstelling ervaren.
Had ik me een beetje normaal kunnen voelen om weer tussen mensen te staan en uit te kijken naar een voorstelling. Die verwachtingsvolle gemeenschappelijke tinteling vooraf, altijd een bijzondere sfeer. Bovendien speelde er een acteur mee die ik een beetje ken, en ik keek ernaar uit om hem voor het eerst live te zien spelen.
In het prachtige Operagebouw.
Ik ga nooit naar de opera, vroeger ook niet. Ik was er een keer in de jaren negentig, en dat was het. Maar ook dat medium is fors geëvolueerd en iets nieuws en anders zien verleidde me absoluut.
Maar hier lig ik dus.
Geen opera.
Geen Silbersee.
NOT.
Ik noem het GOMO.
Grief Of Missing Out
In tegenstelling tot JOMO : Joy Of Missing Out.
Ik haal de mosterd voor mijn nieuwe letterwoord GOMO bij Michael Leunig, de Australische cartoonist. Vorig jaar citeerde ik zijn JOMO in een blog.
Toen had ik het grootmoedig over hoe ik vaak JOMO oefende en dat wel aardig lukte. Dat was naar aanleiding van Jazz Middelheim dat ik toen zou missen. Je vind zijn mooie gedicht en cartoon terug in de blog van 2020 www.chronosenik.be/september
Maar vandaag dus niet.
Vandaag GOMO.
Het leven herneemt volop en ik wil mee en de chronische ziekte blijft me aan de zijlijn duwen. Het went niet.
Niet.
Te meer omdat een paar weken geleden ik ook al het bijwonen van een voorstelling moest afzeggen.
Een van mijn goeie vriendinnen had première.
Lang van tevoren hadden we afgesproken dat ik naar een try-out zou gaan kijken.
Als het dan te veel werd kon ik de zaal uit sluipen en zou ik niet te veel mensen storen. Tijdens een volle voorstelling is dat toch anders.
De try-out van ‘Indoor Weather’ kon ik niet bijwonen omdat er nogal fel stroboscopisch licht aan te pas komt, en behoorlijk luide muziek soms, waarschuwde Kristien me. Net zoals dat bij mensen met epilepsie een aanval kan uitlokken, lokt stroboscopisch licht bij mij spasmen uit. Ook hevig geluid. Daar valt niet mee te onderhandelen, je moet je daar weg van houden.
Dus bleef ik weg. Maar mijn zin om het te zien was zoo vreselijk groot dat ik alsnog dacht een zondagnamiddag te gaan.
Ik zou me in een loge op de eerste verdieping verschansen, alleen, met een geluiddempende koptelefoon en een oogmasker voor de heftige momenten in het stuk. Zodat ik me kon beschermen maar toch iets meepikken van de voorstelling, de hele ervaring.
Maar ook dat plan mislukte. De loges waren niet open voor publiek omdat ze deel uitmaakten van het totaalspektakel van de voorstelling. Me met mijn rekwisieten in een vol parterre begeven was me geen optie. Dat wilde ik niet, het was allemaal al zot genoeg.
Dus dan maar geen Indoor Weather.
En eerder deze week ook geen ‘Onheil dreigt in Black Creek’ , een voorstelling van een andere vriend met tekst van Hugo Matthysen. En eerder dit jaar ook geen Moby Dick, Of ‘A concert called Landscape’ van een andere vriend.
En ik kan nog wel vijftig voorstellingen meer opnoemen. Of honderd. Of duizend. Zelfs duizenden. En dan nog een paar kleine concerten of optredens.
Die ik allemaal niet kon zien wegens : te ziek. Plus al die boeken die ik niet kon lezen, de alcohol die ik gisteren en al 18 jaar niet meer kan drinken en al die en al dat!
En dan rouw je op een gegeven moment. Omdat de JOMO je even niet lukt.
Omdat je zo graag wil en niet kan.
Omdat de goesting blijft, de nieuwsgierigheid, het hunkeren naar muziek en theater en film. Naar mensen, literatuur, levende kunst en cultuur. Samen dingen meemaken, voelen, ervaren als publiek. Sociaal contact. Er bij zijn. Er deel van uitmaken.
En ik weet dat de ziekte me morgen opnieuw essentiële dingen zal verhinderen te doen.
Daarom het citaat hierboven : ‘”Er bestaat geen woord voor rouw over toekomstig verlies. (…) Wanneer zal het stoppen, vraagt ze zich ook af, deze totale ontrafeling?
Want zo voelt het vaak, (chronisch) ziek zijn : als een totale ontrafeling van je zelf, van je leven van je wezen. Met rouw in het moment en rouw waarvan je weet dat die komt, bij het toekomstig nieuwe verlies.
Omdat het niet went, omdat het nooit went.
Op de JOMO dagen kan je ermee overweg.
Op de GOMO dagen als deze, wel dan heb je behoefte aan een litanie als deze.
Litanieën maken deel uit van het leven en het culturele erfgoed, ik brei er vandaag eentje bij.
Ik schreef hier eerder over rouwen bij ziekte. En levend verlies met chronische rouw. En slaagde er maar deels in. En zei toen dat ik vermoedelijk dat thema met stukken en brokken zou ophoesten. Wel dit is zo een brok die me uit de keel schiet.
Dit schrijven lucht me een beetje op en zal me nopen om na het verdriet de JOMO weer een kans te geven.
Wel, echte Joy wordt het vanavond niet maar ik zal zeker iets kleins doen zoals wat goeie muziek opzetten en een kaarsje doen branden en zo. Het leed omzwachtelen en verzachten, er goed voor zorgen zo dat het stilletjes weer weg deemstert.
Voor ik mijn moede lijf weer te rusten zal leggen.
En ik er morgen weer beter tegen kan.
And go more easily with a new flow.
Voor wie interesse heeft in het artikel over Simard en de grond en bomen klik hier