“Do remember they can’t cancel the spring” (David Hockney, schilder)
En dat voelen we vandaag, al meer dan een week overigens. Maart, prachtig weer, staalblauwe hemel vaak en een schitterende warme zon. Bovenstaande zin stuurde Hockney deze week de wereld in vanuit zijn huis in Normandië. Samen met lentetekeningen die hij vanuit zijn quarantaine tekent. In frisse kleuren, vibrerend, prachtig zoals we dat kennen van hem. Wegens auteursrechten kan ik ze hier niet weergeven helaas, je vindt ze vast op het net, want anders graag! Hij is een van mijn favoriete kunstenaars.
Al de hele tijd geniet ikzelf met volle teugen van al het ontluikende groene geweld. Ondanks de moeilijkheden die deze lockdown meebrengt. Het is een hele troost en een forse kracht die de wereld wordt ingestuurd. Vanuit je raam of op een wandeling of fietstochtje alles zien te voorschijn komen, groeien, open bloeien en barsten. Elk jaar schenkt me dat plezier.
Dit jaar lijkt het een extra zegen om dingen te zien veranderen terwijl je nog meer dan anders thuis moet blijven. Ik heb het geluk om ook uit te kijken op een Paardenkastanje. Een grote boom die ik van niks naar straks alles zie evolueren. Hij is een van mijn favoriete soorten. Ik vind het een super sexy boom, zeker in de lente, en later als hij bladeren heeft, vind ik hem altijd iets beschermends hebben, meer dan andere bomen soms. Ik zag weken geleden de kale takken botten maken, ik zag die botten zwellen. Elke dag kijken hoe ze vetter werden, tot ze een paar dagen geleden open barstten. Die grens van blinkende bot naar open barst is spannend en verleidelijk. De blaadjes zijn het priemstadium stilaan voorbij en beginnen nu volop te groeien. In een soort breekbaar groen van kleur, dat je er soms niet goed van wordt. En straks zullen de bloesems verschijnen, met wulpse kegels, die zacht mee zullen wuiven in de wind, of stil en strak naar boven wijzen, wachtend op al wie hen bestuiven zal. Een prachtig schouwspel elk jaar weer, ik kan daar nogal wild van worden, vergeef het mij. En dan volgt de bloesemregen, die een wit tapijt zal maken. En dan het bloeien van het behoedende bladerdak en de vruchten die verschijnen, maar nu loop ik vooruit op de hele zaak. Graag zie ik het allemaal gebeuren. Hier vanop mijn terras, of wanneer ik mezelf ga uitlaten en op wandeling vertrek. De ontluikende kegeltjes van nog niet gevormde bladeren, ook de katjes zijn zo subtiel en zo bijzonder van vorm vaak. Juweeltjes lijken ze soms wel als je ze van dichtbij bekijkt. Het groen in de grasberm wordt feller van kleur, wilde bloemen steken overal de kop op. Heerlijk. Het doet me denken aan hoe ik vroeger uren in het veld kon vertoeven en kijken, eindeloos kijken. Soms nam ik mijn Elseviers bloemengids mee, om te achterhalen wie welke bloem of kruid wel was. Ik had een mooi herbarium. Graag was ik ook nog bioloog geworden, maar het is anders uitgedraaid. Acteren is ook een vorm van biologie zou je kunnen zeggen. En het draaide nog anders uit, zodat ik nu vanop het terras lig te genieten, of soms eens sta te kijken. Daarnet vierde ik deze zomerse lentedag met het eerste ontbijt buiten in de zon. Buiten eten is ook zo een traditie die ik door alles heen blijf behouden. Als het buiten goed is kan je niet binnen blijven. Al moet het helaas vaker wel dan niet. En nu al helemaal in die coronamodus. Maar juist daardoor is het buiten zijn des te intenser en elke keer weer meer nieuw. Ook binnen heb ik wild jong groen. De zaadjes van de vergeet-me-nietjes die ik kreeg zijn uitgekomen (zie een van de vorige blogs). Nog even wachten tot ze sterker zijn en dan mogen ze in een pot. De grote tuin hier is gemeenschappelijk. Daarom kan ik er niet mijn gang in gaan, en planten wat ik zoal wil. Was dat wel het geval, dan kregen ze er zeker een plaats, naast tal van andere bloemen en planten. Dus hou ik het terras hier groen, op kleine schaal, behapbaar voor mijn doen. Deze week bood de lokale supermarkt een beperkt aantal potbloemen aan, ik nam ze mee. Het plan is om ze vandaag in de bloembakken te hangen, en zo extra fleurig gezelschap te voorzien, in deze toch wel uitdagende tijden. Dat doe ik al mijn hele leven, die dingen en ik geef ze niet op. Op deze manier hou ik het uit, en en ook al al die lange jaren met die Lyme. Ondanks alles. Het groen, het leven, de natuur, als je ermee in contact kan blijven, blijf je ook een stukje bij jezelf. Ik heb zo mijn plekken in of net buiten de stad waar ik regelmatig heen ga om dat contact te bestendigen en te kijken. Zonder had ik het niet gered. Gezegend is nu wie een tuin heeft en er in kan werken, zitten en genieten. Al is werken er niet bij, I count my blessings once again, en geniet van wat ik heb. Zo vind het verdriet om wat er niet is, een bodempje om in te rusten. Hieronder wat snapshots voor de sfeer. Ik wens eenieder goede moed. En als je straks de parken in gaat, het weer verleidt, is een smooth operator, wel wees voorzichtig, het zal druk zijn, keep your physical distance and be safe! Liefs X
