“Ce n’est qu’après, toujours après, qu’apparaît la réalité avec son inquiétant visage” las ik meer dan 36 jaar geleden in een pocketboekje van mijn vader.
Het was van een franse filosoof, ik weet helemaal niet meer dewelke. Die zin stond in het begin van het boek. Excuses dat ik zijn naam noch de titel van zijn boek weet te vermelden, ik betreur dat.
Ik las die zin en ik dacht : ik weet genoeg, ik hoef het boek niet meer te lezen.
Tot op vandaag heb ik hem onthouden. Hij bevat nog steeds een onomstotelijke pijnlijke waarheid. Vooral als je tot de groep behoort die de buien al ziet hangen, de druppels al op zijn huid voelt vallen, terwijl de anderen nog argeloos aan het zonnebaden zijn, begrijp je ten volle wat hij schreef.
“Het is maar achteraf, altijd achteraf, dat de realiteit zichtbaar wordt, met haar onrustwekkende gezicht”
Zo ook nu, nog maar een keer.
Het is intriest dat we opnieuw in deze lockdownsituatie zitten, vooral omdat ze had kunnen vermeden worden. Maar dat heb ik in vorige blogs en op mijn Facebookpagina al genoeg aangehaald, ik heb er even geen zin meer in. Heel kwaad, verdrietig en gefrustreerd ben ik geweest, het moest er uit, een heel legitieme reactie op en gevoel bij de situatie denk ik wel. Maar ook dat moet je over laten waaien tot je weer rustiger wordt om moedig verder te gaan. Als mens met een chronische ziekte is het toch wel in menig kwadraat een opgave in deze tijden. Je loopt veel meer risico om ziek te worden dan een gezonde mens. En al die overwegingen erbij. Laat ik mijn poets -en huishoudhulp verder komen of niet? Red ik het dan en hoe? De kinesist of toch maar niet want te gevaarlijk? Overleggen met je omgeving over wat het veiligste is. Hoe we de opgelegde nog grotere eenzaamheid zullen opvangen. Vrienden altijd buiten en op afstand. Het wordt er zeker niet simpeler op.
“Remember they can’t cancel the spring” , zei Hockney tijdens de eerste Lockdown, en ik blogde erover.
“Remember they can’t cancel the autumn” voeg ik er vandaag aan toe en ik blog erover.
Het is een zachte mooie herfstdag, ik ga straks buiten een beetje fietsen om er van te genieten. Lucht opsnuiven en kijken. Dat is wat ik kan doen in deze tijd. Een beetje weemoedig, een beetje verslagen, maar opgelucht dat er eindelijk politiek werd ingegrepen. Enfin, het kon niet meer anders. En ik heb nog mijn twijfels of het wel voldoende zal zijn.
We blijven ademen, nemen de toestand hoe hij is, en gaan kijken naar wat we dan wel nog kunnen. Een oefening die ik intussen zo gewoon ben geworden. Maar daarom niet makkelijker wordt. De reflex is er wel sneller. Kon het maar even anders zijn.
Staan als een boom, de wortels diep in de grond, de stormen buigend trotseren.
In een van de vorige blogs TIME-OUT TAKE OUT had ik het over het blijven koffiedrinken in coronatijd, in een andere formule. Wel, dat zal ik ook blijven doen. En op de keper beschouwd, ik moet ook nog een boodschap doen, mijn broden ophalen bij de glutenvrije bakker, ik fiets straks even langs de koffiebar en zal mezelf instant verwennen.
En verder, wel, jullie horen het wel. Veel liefs en goede moed. Hou afstand, hou het veilig. Bescherm jezelf, bescherm elkaar. Respect en verantwoordelijkheidszin kunnen hier een einde aan maken samen met hopelijk eindelijk een constructief politiek beleid.
Twee uur later. Gefietst heb ik jawel, op mijn eeuwige gezel de e-fiets.
Evenwel zonder take outkoffie om op een bankje aan te nippen. Er was gewoon te veel volk in de stad zag ik van op een afstand. Maar écht veel volk, zoals in pre-coronatijd in het weekend. Om te shoppen. Ik wilde me niet in die richting begeven om een koffie uit te halen. Niet te geloven. Een groot deel mensen heeft het nog steeds niet begrepen. Ik versta het niet. Ik versta het niet…Ik versta de mensen niet. Wel, ik versta het wel. Ze voeren een soort afscheidsritueel uit omdat de winkels sluiten, een drieste ode aan onze consumptieverslaving. Een gevolg van een chaotisch neoliberaal wanbeleid en onze verwende ik-gerichte consumentensamenleving waarin we verdwaasd en verdwaald zijn. De realiteit niet meer kunnen zien. De reden waarom ik het boek ‘DE EENZAME EEUW’ van Noreena Hertz in mijn vorige blog zo sterk aanbeveel. Als brenger van inzicht en tegengif.
Op mijn tochtje beleefde ik wel een ander vreemd onwaarschijnlijk avontuur, maar dat is misschien voor een andere keer. Er was een muis bij betrokken.
