Gisteren zat er een muis in mijn broek. Echt waar ik zweer het u. Een échte, levende, enfin, een dier met een zacht pelsje. Zo een dus.
Hoe ze daar zo gekomen was? Ik weet het niet! Maar voelen deed ik ze ineens.
Eerst wist ik niet wat het was, ik voelde iets bewegen dacht ik, maar tegelijk ook : dit kan toch niet? Ik voelde teveel massa. Het leek alsof het bewoog, maar weer denk je dan : ‘dat kan toch niet, dat kan niet in een broek!?’
Het ging allemaal razendsnel. Ik dacht het is misschien een kous of een onderbroek die daar is blijven steken, mee opgedroogd in de was en die nu naar beneden zakt? Dat overkomt me wel eens, in de een of andere mouw.
Ik probeerde het te begrijpen, en toen voelde ik even niks en dan weer wél. Eik!!!
Wat is dat toch??! Het drong stilaan tot me door dat het echt iets levends moest zijn.
Ik voelde in mijn broekzak, of het daar misschien was te doen. En terwijl ik bewoog om mijn broekzakken te checken , voelde ik de zachte pels van iets bewegen tussen mijn linker- en mijn rechterbeen, op het kruis van mijn broek balancerend, tegen mijn eigen kruis aandrukkend.
‘WTF is dit dacht ik lichtjes in paniek!!!
Het drong tot me door dat het een beest moést zijn, want het bewoog en het was zacht. Een muis wellicht! Maar ik heb toch geen muizen in huis, dat kan toch niet, dat kan toch niet?!!
Hoe komt die in mijn broek terecht?! Fietste ze al een uur mee met mij, zonder dat ik ze heb gevoeld, dat kan toch niet?
Ik stond op een plek waar nog ander volk passeerde, op de bank verderop zat een vrouw wat te zitten. Ik stond tussen de waterkeringsmuur en de hallen van de oude vismijn, te kijken naar een reuzenrad dat voortdurend fel aan het oplichten was, in de hoop de mensen te verblijden of zo.
Ik had dat rad vanuit de verte al gezien, toen ik terug kwam van mijn tochtje Hobokense Polder. Ik vond het vreemd aandoen in deze tijden, nu net een nieuwe lockdown uitgeroepen was.
Waarom hadden ze het daar gezet, het stond er nog niet zolang. Een vervroegde kerstversiering misschien? Ik wilde er foto’s van maken, maar het gaf niet goed zo vanop afstand.
Het was toen dat ik besloot erheen te fietsen, om te zien of ik een betere hoek, een beter beeld kon krijgen. En zo belandde ik op het grasperkje tussen de waterkeringsmuur en de oude vishallen.
Ik stond te filmen en te fotograferen, en vond het telkens maar niks. Ik was gefocust en aan het foeteren, omdat het me niet lukte het gevoel op beeld te krijgen. Het trok op niks.
En terwijl ik de opnames op mijn telefoon stond te bekijken en te wissen, denkend: ‘volgende keer beter’, moet het gebeurd zijn.
Heeft de muis haar kans gezien om langs mijn broekspijp, die onderaan wat breder is, omhoog te klimmen, zonder dat ik het zag of voelde.
Tot ze verdwaalde tussen mijn benen, op het kruis, tussen de linker en de rechterkant, en ik die zachte pels voelde bewegen. Op het moment dat ik het me realiseerde, dacht ik : ‘mijn broek moet uit, er zit een beest in!”Maar hoe moet dat dan, er passeren hier mensen!!’ ‘Kan niet anders’ riep mijn hoofd, en in die wirwar van innerlijke conversaties, stak ik vliegensvlug mijn broek naar beneden, het wast te griezelig, dit moest stoppen!!
Zodra de broek onder mijn knieën zakte zag ik er, ja echt waar, een verschrikte muis uit springen, en weg was ze.
Ik keek ze na, ze was compleet van slag net zoals ik.
Ze liep tegen de waterkeringsmuur aan, en toen weer weg, ze bleef ook zitten, bewoog dan weer, van links naar rechts, net zoals ze dat in mijn broek zojuist had gedaan..
Ik stond daar in hevige adrenalinemodus met grote ogen verstard te kijken, mijn broek op mijn schoenen, en volk passerend. ‘Er zat een muis in mijn broek!!’ riep ik van ongeloof en schrik. Ik stond daar en kwam weer bij zinnen. Hoe veel volk dat heeft zien gebeuren, ik weet het niet, het ging allemaal zo snel. Ik besefte dat ik mijn broek weer op moest trekken, bang dat er nog andere beesten in zouden zitten. Maar ik kon daar zo niet blijven staan. Ik vergewiste me dat er geen andere muizen meer zaten en trok ze op. Aan de andere kant van de muur passeerde terwijl een jong koppel. ‘Er zat een muis in mijn broek!!!’ riep ik verbouwereerd in de hoop de meubels te redden, en uitleg te geven voor mijn bizarre gedrag. De jongen keek even en dan weer weg, ik weet niét wat hij ervan dacht. ‘Een halve zottin’ misschien, ‘niks mee te maken, in ‘t stad zie je van alles gebeuren..?’ En zo stond ik daar, mijn wereld stond voor een paar minuten compleet en helemaal stil, en de mensen rondom mij gaven niet thuis.
Ik sprak mezelf toe om tot bedaren te komen : ‘Iedereen in jouw geval zou zonder pardon en plein public zijn broek hebben afgestoken, schaam je maar niet.’
Maar niemand vroeg me om uitleg. Ik voelde de muis nog steeds en was ook een beetje misselijk. Ik zette mijn mondmasker op en fietste gewoon naar huis. Nu ja ‘gewoon’… Mijn hoofd in een roes van ‘dit kan niet zijn’ ‘dit is niet echt’ en toch, er zat zojuist een muis in mijn broek.
Later belde ik H op, om het verhaal te vertellen, het was té van de pot gerukt om rustig mee in bed te kruipen. Na verloop van tijd konden we er mee lachen, het was tegelijk hilarisch ook.
Midden tussen het volk je broek afsteken omdat er een muis in zit. De goden waren officieel zot geworden en weten ook niet meer wat ze doen. Alsof corona en mijn leven en 2020 al niet extreem genoeg was. Nee dit moest er op mijn zesenvijftigste ook nog bij. Dit moest er ook nog bij.
En geloof me beste lezer, dit was echt, ik voel ze nog steeds tussen mijn benen terwijl ik dit schrijf.
Ze zeggen soms dat schrijven therapeutisch is, ik weet het zo nog niet. Maar laten we t’ vurig hopen, zodat ik die muis op een dag niet meer voel, en ik van dit kleine trauma mag verlost geraken, om nooit meer opnieuw te moeten beleven. Ik zweer het u, ik zweer het u! Een muis voor Halloween! Griezelig avontuurtje man, ik kan het je verzekeren!
Foto via Unsplash