Moedervlek is een lang lopend project van Valentine Kempynck.
Een project dat zijn eigen gang gaat, zijn natuurlijke weg zoekt.
Ik wil het er hier over hebben, omdat mensen die ziek zijn, door hun toestand vaak geen kinderen kunnen krijgen. Het is een taboe. Een torenhoog taboe. Het is zelfs geen maatschappelijk thema. In een volgende blog meer daarover.
Nu Moedervlek.
Jaren geleden las ik erover in een interview met Valentine en besloot haar op te bellen.
We hadden vroeger nog samen gewerkt in het theater, in een eerder chaotisch, soms waanzinnig en onnavolgbaar project : Het Salon in NTGent. Zij was toen kostuumontwerpster.
Moedervlek is een ritueel voor een kindje dat niet geboren werd, las ik.
Een soort rouwritueel waarbij Valentine dan een moedervlek tatoeëert ergens op het lichaam van de moeder, op de plaats waar de wensouder dat verlangt. Want het is ook voor mannen en iedereen. Een aandenken aan het kindje.
In het gesprek vroeg ik haar of Moedervlek ook niet aanmerking zou komen voor vrouwen die geen kinderen hadden kunnen krijgen door ziek te zijn, maar dat wel erg graag hadden gewild.
Dat ik zo iemand was en dat dat ook een groot verlies en rouwproces was, waar geen aandacht voor bestaat. Wensmoeders.
Ze zei me dat het de eerste keer was dat iemand haar dàt vroeg, dat ze er zelf eigenlijk nog niet had bij stil gestaan. De meesten hadden een kind verloren tijdens de zwangerschap, of vlak na de geboorte. Ze zou er eens over denken.
Kort daarop kreeg ik het antwoord dat het prima was.
Moedervlek was er voor alle kinderen die er om de een of andere reden niet gekomen zijn, of ons ontvallen. Ik was opgetogen en vond het spannend.
We spraken af om het erover te hebben.
Over wat mijn wensen en verlangens en gevoelens erbij waren. Het was intens.
Het gesprek bleef dagenlang nazinderen en maakte weer heel veel los.
Gemis, verdriet, pijn.
Een tijd later belde ik haar om het vervolggesprek af te zeggen.
Ik kon het niet.
Het was te zwaar, te confronterend, ik had niet genoeg afscheid genomen.
Als je zo een ritueel uitvoert, wordt iets definitief. Ik was niet klaar. Ik wilde het gewoon niet.
We zijn nu een paar jaar later.
Een tijd geleden belde ik haar opnieuw.
Met de vraag of Moedervlek alsnog kon doorgaan.
Het zou me deze keer lukken.
Het kon.
We spraken weer af om het te bespreken, maar eigenlijk hadden we destijds alles gezegd.
Ik was klaar.
We spraken een datum af voor het ritueel. Het werd een fijne namiddag. Rustig.
We hebben ook gelachen.
Vandaag is het moederdag.
Altijd wat gevoelig.
Er is een vroegere schoolvriendin die me elk jaar een berichtje stuurt, soms bloemen, sinds ze weet hoe verdrietig het is voor me, geen kinderen te hebben.
Voor mijn moederdag ‘als wensmoeder’ schreef ze vandaag.
Dat is fijn.
Met een andere vriendin wissel ik ook een fijne moederdag uit. Ook zij is uiteindelijk zonder kinderen moeten blijven.
Maar voor het eerst voelt het anders.
Mijn moedervlek tattoo betekent heel veel. Ik draag ze mee nu, die kindjes van mij.
Het maakt het iets minder alleen.
Het verdriet en gemis kreeg een plaats, een ritueel, erkenning, een uitdrukking.
Letterlijk. Op mijn lichaam.
Een warme plek, een moedervlek. Voor altijd.
Op deze moederdag.
Best cool eigenlijk.
Valentine verzorgt ook andere mooie rituelen die met verlies te maken hebben.
Je vind info op www.valentinekempynck.be
Over Moedervlek :
MOEDERVLEK’ WIL EEN KINDJE DAT NIET GEBOREN WERD LETTERLIJK EEN WARME PLEK GEVEN DMV HET TATOEËREN VAN EEN STIP.
Het werk wordt samen uitgevoerd met de vragende partij.
Zo ontstaat er een gezamenlijke concentratie/ruimte waar het verlangen om voor elkaar te zorgen vorm krijgt .
Valentine Kempynck wil graag dat deze artistieke praktijk een functionele plek kan bewonen in de samenleving.
De artistieke handeling als meditatie, medicatie.