En dan heb je het geluk er even tussenuit te kunnen. Weg uit de stad naar de frisse zuiverder lucht, de ruimte, de stilte.
Het is luxe.
Reizen vond ik tijdens mijn gezonde leven ook altijd al een luxe. Zeker wanneer ik me in armere landen bevond. Daar werd je je heel goed bewust van hoe goed de meesten het hier hebben, mezelf incluis. Reizen is verrijkend als je ervoor open staat.
Dat er even tussenuit kunnen een luxe is voel ik nu nog des te meer. Omdat echt reizen eigenlijk niet meer aan de orde is. Omdat het alleen niet meer echt lukt.
Reizen op zich is zwaar als je lichaam het laat afweten, echt ver geraak je niet.
Op de bestemming moet je eerst dagen bekomen van de trip.
Je hebt hulp nodig met boodschappen, koken en dies meer, wil je toch wat van de omgeving kunnen genieten.
Dan ben je dankbaar dat er vrienden zijn die dat voor jou mogelijk willen maken.
“Heeft een zieke vakantie nodig? Die zit toch al hele dagen thuis niks te doen?” vragen mensen zich meer dan eens af.
“Ja natuurlijk, maar natuurlijk en zeker eigenlijk!!” is het antwoord.
Ziek zijn, chronisch ziek zijn is een full-time job.
Dat lees je her en der in deze blog. Deze keer weid ik er niet over uit.
Wil je meer weten, dan kan je even grasduinen op deze site.
De meeste chronisch zieken zullen dit wel heel goed kennen.
Ziek zijn is niet elke dag fluitend op je terras zitten en een heerlijk boekje lezen. Not.
En dan is vakantie kunnen nemen een hele luxe.
Je neemt de ziekte mee natuurlijk, no can do.
Maar je bent even uit je alledaagse context. Er is meer ruimte, je hoeft je geen zorgen te maken want de dingen worden geregeld. Je kan meer ontspannende dingen gaan doen, of juist eens helemaal niets. Dat is toch vakantie niet?
En zo ben ik dankbaar voor wat deze vrienden wel nog mogelijk voor me maken. Waren die er niet, het ware gewoon niet mogelijk. Want het is natuurlijk ook zo, dat je lang niet met iedereen of random mensen op vakantie kan. En de vakanties die ziekenfondsen voorzien, dat lukt niet in mijn toestand en zijn overigens behoorlijk duur.
Soms droom ik er van om miljonair te zijn. Het zou mijn afhankelijkheid voor een stuk oplossen. Terug omtoveren naar onafhankelijkheid. De zo gegeerde onafhankelijkheid.
Dan zou ik een tof iemand kunnen inhuren om met mij fijne reizen te maken. Naar vrienden in het buitenland die me uitnodigden, waar ik nu niet heen kan. Op het tempo van dit lichaam. En naar andere oorden. Of gewoon nog maar de stad uit ergens naar het groen voor een paar dagen. Dan hoefde ik niet naar het geld te kijken om dingen mogelijk te maken. Een beetje zoals in ‘Intouchables’ de film. Heerlijk lijkt me dat!
Hier aan zee is een casino.
Ik fantaseerde met een vriend dat ik er misschien eens kon binnen gaan om te spelen en dan een paar miljoenen te winnen. Voor alles is een eerste keer en die paar miljoenen zouden een enorme hulp zijn ha! Als iemand tips heeft laat maar komen!
En wat ik nu hier heb aan zee is ook heerlijk, je hoort me niet klagen.
Zo voeg ik hier wat foto’s toe, zodat wie niet de luxe heeft om naar zee te kunnen, toch wat mee kan genieten.
En zo kwam er toch nog een blog van, toch nog.
Bovenstaande foto nam ik een paar dagen terug. Toen ik naar de zee zat te kijken zag ik deze surfer komen aan varen. Het was een prachtig en sterk beeld. Peddelen op een schijnbaar kalme zee. Rustig maar gestaag en beslist. Altijd voort. Alleen.
Zo ook doen mensen met een ziekte dat. Gestaag verder peddelen op een schijnbaar rustige zee. Op een soms zeer woelige zee. Maar altijd voort. En alleen, hoewel vaak erg goed omringd. Alleen met de te dragen ziekte, in een gouden licht. Het licht van de rust kracht en moed.
Al deze foto’s ©Chronos en Ik
