Vandaag vijf jaar geleden stierf Prince, de waanzinnig goeie muzikant en performer, aan een overdosis Fentanyl, waarvan hij per ongeluk te veel innam.
Het was een schok voor alle Prince-fans in de hele wereld!Zijn gelijke was er niet, en is er niet.
Zelf was ik toen ook geschokt en verdrietig. Wat een talent stierf hier veel te vroeg. Een stuk van je leven leek op te houden met bestaan. Je werd volwassen met zijn muziek en werk, hij was je tijdsgenoot. Prince zou vandaag 57 geworden zijn, even oud als ik nu ben. Dat kon niet, zo een wereldster, zo vroeg! En toch, over leven en dood hebben we weinig te zeggen.
Maar wat zijn dood me nog meer deed begrijpen, was dat ik een tijd ervoor, zelf ook haast was bezweken onder een dosis Fentanyl. De pijnstillers waren me zeker ter goeder trouw voorgeschreven door een goede arts, omdat ik de aanhoudende pijn bleef signaleren, en er niets hielp. Er werd me ook gezegd dat deze vorm goed werd verdragen, dat ik gerust kon zijn. En de artsen zelf waren daar ook van overtuigd en hadden geen reden om iets anders te denken. Ik kreeg de pleisters voorgeschreven, omdat die aan een vertraagd tempo gedurende 72 uur de pijnstillende stof afgeven. Zo zou mijn lichaam langzaam kunnen wennen en zou de pijn na een aantal dagen luwen.
Vol hoop en goede moed kleefde ik voor het slapengaan de pleister op mijn borstkas, zoals was voorgeschreven.
De volgende morgen werd ik uiteindelijk wakker, maar met een bijzonder vreemd, zwak, en zelfs wereldvreemd gevoel. Ik kon niet zo goed uitmaken waar ik was en of ik wakker was of niet en wat er met me was. Ik voelde me stoned en zwaar en ik dacht ook dat straks mijn lichaam helemaal zou stilvallen, zo verdoofd en slap was ik en mijn hart leek raar te doen. Terwijl ik die ervaring had probeerde ik erachter te komen wat er toch aan de hand zou kunnen zijn en pijnigde mijn stonede brein.
Wat had ik mogelijks gedaan, gegeten, wat was er gebeurd dat ik me zo kon voelen.
Ik overliep met veel moeite de dag van tevoren en voelde me telkens weer wegzakken.
Man man man wat was dit toch?
Tot het me ineens daagde dat ik een Fentanylpleister op mijn borst had plakken, misschien was het dat wel? En terwijl ik dat bedacht, daagde het me dat het opioïden waren, en dat ik op zoveel medicatie al slecht had gereageerd in het verleden. Ondanks mijn toestand kreeg ik een shot adrenaline en met een ruk trok ik die die sticker er af. Dat moest de boosdoener zijn.
En ik zeeg weer neer en bleef verder suffen en wat nog meer.
Ik voelde me slecht en helemaal niet goed en slaagde er in een toenmalige vriendin te bellen om het te melden. Ze zei me steeds : ‘als er iets is, bel maar’ dus deed ik dat zoals andere keren. Ik weet nog dat ze opnam en ik de situatie uitlegde, ‘dat ik zo stoned was en bang over mijn toestand, of ze niet kon langskomen.’ Ik zal ook nooit vergeten dat ze toen zei : ‘Ja ik kan wel komen maar ik heb er geen zin in.’
Ik begreep haar niet, en probeerde nogmaals uit te leggen met dubbele tong, hoe voos de situatie was en dat het niet goed ging. Ja nee, ze bleef erbij en had geen zin.
Ik kon het niet begrijpen. Of misschien net wel. Het deed pijn. Maar ik was te suf om te argumenteren. We legden de telefoon neer en ik zakte weer weg. Mijn huisarts bellen had geen zin, want die komen niet meer meteen aan huis. Ik weet niet hoe of wat, maar uiteindelijk kon ik een verdere vriendin bereiken, die tegen de middag kon komen en dat ook zou doen. En mocht het voordien nog erger worden, dan mocht ik haar steeds bellen.
Wat een opluchting voor me. Mocht ik er niet uit geraken, uit die verdoving, mocht er iets met me gebeuren, iemand was op de hoogte en zou me wel vinden.
Zo ver is het gelukkig niet moeten komen.
Ik bleef in bed suffen en wachten, en wegzakken en terugkomen. Heel eerlijk en zonder drama weet ik niet wat er zou gebeurd zijn mocht ik die pleister er niet hebben af gerukt. Ik had nog dagen te gaan, met zo een patch doe je 72 uur, ik had er amper 12 à13 uur van gehad.
Toen A een tijdje later aanbelde, kon ik aan de deuropener geraken om haar binnen te laten.
Het was een paar uur later en ik was iets of wat meer bij zinnen. Het was fijn dat er iemand was. Die er gewoon zat en me wat gezelschap hield. Ik leek heel voorzichtig terug te keren naar de gewone wereld. Een tijd later kreeg ik wat honger. Ik had zin in iets vettigs. Ik had worsten liggen in de koelkast herinner ik me, die bakte ze op en kreeg ik binnen. Het misselijkmakende gevoel dat erbij hoorde werd er wat door bedwongen. Tegen de late namiddag kwam ik er meer en meer door en voelde ik me veilig genoeg om weer alleen door te gaan, en ze kon naar huis, naar man en kind.
Het duurde tot de avond erna voor alle schadelijke effecten uit mijn lichaam leken te verdwijnen.
Wat een schrikwekkende trip was dat geweest.
Wat moet het voor Prince zijn geweest? En al die jaren ervoor? Een fantastisch performer, maar wat heeft het zijn lichaam gekost en hem aan pijn..?
Hij is er niet meer doorgekomen…
Pijnstillers kunnen een gevaarlijk goed worden, zonder dat je het vooraf weet.
Sindsdien ben ik nog voorzichtiger met medicatie dan ik al was.
Ik heb al zovele vreselijk en nare bijwerkingen gehad van allerhande soorten middelen die ik in de loop der jaren heb geprobeerd, de meeste allemaal onbruikbaar door te veel van die akeligheden.
Maar deze was toch wel een van de extreemste.
Dokters weten het niet altijd, en zeggen ook steeds : ‘er zijn weinig of geen bijwerkingen.’ Toen ik het hen later meldde, werden de schouders eens opgehaald en niemand ging er echt op in. Ik leefde nog weet je wel.
Maar die ‘geen bijwerkingen’ dat is helemaal niet altijd voor iedereen zo en klopt ook niet altijd. Maar dat lijken ze liever niet gezegd hebben. Helaas. Want dan moeten ze gaan zoeken naar alternatieven, en kunnen ze je niet wegsturen met een pil en klaar is kees.
Nu ben ik zeker niet tegen medicatie, integendeel, veel mensen zijn ermee geholpen, en zonder veel miserie, des te beter!
Maar er is best een grote groep mensen die wel sterk reageert op bijwerkingen.
Het zou fijn zijn, mocht daar in de toekomst meer aandacht voor zijn, door zowel artsen als industrie. Dat gebeurt nog veel te weinig en dat is niet goed.
Net vandaag heb ik in een pijnkliniek een verkennend gesprek achter de rug, om te zien of er nog mogelijkheden zijn om de pijn te verzachten. Voor de verandering was het wel een vriendelijke dokter, die luisterde en de mogelijkheden overliep. Vriendelijke dokters bestaan nog, gelukkig. Maar veel opties scheten er niet over.
Voorzichtigheid is geboden, zeker met middelen die opiaten bevatten en andere zware drugs.
Pijn is een moeilijk ding, verdient veel zorg en aandacht. Op alle vlakken, door iedereen.
Wat spijtig voor Prince en de wereld dat hij per ongeluk te veel smerigheid binnen kreeg.
Met opioïden zijn er te veel problemen in de wereld, maar goed, wat is voorlopig het alternatief als je echt in diepe pijn moet leven? De farma-industrie draagt een grote gedeelde verantwoordelijkheid lijkt me. Als ik me niet vergis loopt er momenteel in de US een groot proces tegen verschillende farmagiganten, over desinformatie rond opioïden.
Bij deze.
Welk nummer van Prince gaan we luisteren nu?
Sexy M.F.? Want dat was hij : A sexy Motherf*cker!
Zijn muziek alleen al kan werken als een zachte pijnstiller, zo meeslepend of up beat kan ze zijn. Terwijl hij zelf helaas moest bezwijken aan de pijn. Tragisch.
Op YouTube vind je heel veel geweldig werk van hem, pick yours. Purple Rain Live 1995 bijvoorbeeld. Er is ook een geweldige clip waar hij met z’n gitaar de rest van de gitaristen naar huis speelt, in een handomdraai, maar ik weet de titel ervan niet meer.
Prince forever.
“Your Pain, their gain” Klik hierop.
Het is een artikel dat de verwevenheid van de farma-industrie met politiek, geld en oligarchen in de opioïden business duidelijk schetst. Het is een interview tussen journalisten Anand Giridharadas van wie dit artikel, en Patrick Radden Keefe. Deze laatste legde deze verwevenheid bloot in het boek ‘Empire of Pain’.
De foto hierboven vond ik via Wikimedia Commons