…de perfecte combinatie voor een ‘Staycation ‘dichtbij huis.
En dat zijn meteen drie hippe engelse woorden in één klap!
Een paar weken geleden was ik op bezoek bij vrienden en ze vroegen ze me eerder bij toeval of ik geen zin had om op de poes en het huis te passen terwijl zij op de valreep toch nog naar het buitenland zouden vertrekken.
Ik dacht : ja waarom niet?
Het zou vermoed ik de eerst keer zijn in mijn leven dat ik huisoppasser zou worden. Een prachtig groot rustig huis, met een geweldig ruim en groen terras, op tien minuten fietsen van mijn woning, een rustige poes, en ik ook even weg. Een uitstekende deal was het.
En zo komt het dat ik nu al een tijdje op reis ben in eigen stad.
Vroeger keek ik wel eens om huisoppaser te worden maar meestal moest je dan ook nog hier en daar kleine klussen erbij doen, leuk op zich maar voor mijn lichaam te zwaar, of het was te ver reizen voor te korte tijd en tal van andere obstakels die mijn toestand niet meer toeliet.
Dus dit is een perfecte deal.
Elke morgen wacht de poes me op en miauwt wat heen en weer tot ze eten krijgt.
Rond halfvier, soms lang ervoor, begint ze weer uitvoerig tegen me te praten, maar pas na vier uur krijgt ze weer ander voedsel, dat is de opdracht. En dan is ze blij.
Deze morgen wilde ik wat gaan schrijven, maar daar dacht zij anders over. Ze kwam wat meekijken op de computer begon me kopjes te geven en begon aan een uitgebreid ochtendtoilet, en liet me niet toe te typen, spinnend en ronkend. Toen dacht ik : prima, ik ga mee op haar ritme en laat mijn computer nog even uit en soes nog wat weg bij de geur van koffie, ik luister nog wat radio, buiten regent het pijpenstelen.
Cocooning staycation…
Afgelopen maandag kwam ik terug van een fietstochtje en zag ik de straat vol witte vrachtwagens staan van dat bepaalde type, dat je meteen herkent. Vrachtwagens van een filmset. Wat vond ik dat fijn en voelde meteen de sfeer van een opnameset. Voor de deur stond een foodtruck, de mobiele cateraar.
Ik sprak de man aan en vroeg nieuwsgierig om uitleg. Zo kwam ik te weten dat het voor de serie The Window is, die vroeg of laat wel op tv zal komen. Met een internationale cast. We kletsten wat verder en sloten het gesprek af met dat ik de dag nadien zeker een koffietje moest komen halen. Zo gezegd zo gedaan.
En zo kwam het dat ik de hele week een koffietje kreeg getrakteerd van de vriendelijke man, dat we een praatje maakten en ik toch wat kon meegenieten van het gebeuren, dat er overigens heel rustig aan toe ging, en volgens heel strenge coronamaatregelen. Dat moet ik ze wel nageven, ook de cateraar. De hele kunsten- en cultuursector overigens leeft de maatregelen bijzonder nauwgezet na, dat weet ik van bevriende acteurs. Een grote pluim voor hen!
En die goede vrienden kwamen ook hier deze week langs. Heerlijk lekker koken.
De hele lockdown lang ben ik door Josse regelmatig verwend met erg lekker eten. Mijn persoonlijke cateraar. Chef JDP. Hij zou net in première gaan toen de lockdown werd afgekondigd. De toekomstige voorstellingen, tournees en repetities, alles werd afgeschaft of opgeschort. Hij is een uitstekende kok, doet dat ook heel graag en kiest het liefst met zorg al zijn ingrediënten uit. Nu had hij plots veel tijd en gaandeweg kookte hij voor mij porties mee. De handover gebeurde in het park, onze wekelijkse afspraak met Kristien of hem, of met hen beide. Een korte ontmoeting, op afstand en volgens de regels, samen even zuurstof nemen en de toestand overschouwen.
Zo kwam het dat ik tijdens de quarantaine ook regelmatig van thuis uit alternatief op reis ging. Ik maakte er een spel van. De ene keer kreeg ik een heerlijk oosters gerecht geserveerd, de andere keer een prima Italiaanse stoofschotel, dan weer een ouderwetse Belgische bloedworst met rode kool, gemaakt zoals ze dat vroeger deden of een heel bijzondere groentesoep. Ik waande me dan in een restaurant ergens in het overeenkomstig land. En altijd lekker.
Maar het lekkerste van alles, mijn echte favoriet bleek de Caccucco te zijn. Een Italiaanse vissoep zoals ze die in Ligurië maken, wanneer de vissersboten volgeladen aanmeren na de vangst, met niks dan verse vis, schaal-en schelpdieren. Telkens als ik die geserveerd kreeg, vond ik het toch echt top!
En zo had hij het plan opgevat dat hij deze Caccucco voor mij ook eens vers wilde maken, omdat ze dan nog beter smaakt.
Zo kwam het dat hij dat deze week hier kwam doen. Hij aan het vuur, en Kristien en ik konden rustig bijpraten. Het weer liet ons niet toe de zomeravond op het prachtige terras door te brengen, maar binnen werd het des te gezelliger.
En dan : le moment suprëme : het eten klaar. En dat het heerlijk was…oh..
Intussen zijn acteurs ook weer aan de slag, is het coronaproof repeteren, creatief proberen omgaan met de situatie en de toestand. Kristien schreef en repeteerde tijdens de lockdown verder aan de voorstelling die ze begonnen was te maken. Per Zoom en Skype en alles er tussenin. Dat vond ze de beste optie om met de onzekerheid om te gaan. Ze had in april in première moeten gaan, daar was natuurlijk geen sprake van. Nu is het afwachten of de geplande data in september zullen kunnen, het is allemaal heel onzeker. De slechte coronacijfers en de overheid die de zaak nog steeds niet onder controle heeft, doet ons soms het slechtste vermoeden..Maar we geven niet op.
We genieten van de kleine dingen, van onze bubbel die we met de eerste versoepeling maakten voor onszelf. Ze waren ook de eersten die ik weer eens goed kon knuffelen en vastpakken.
‘Count your blessings’ zegt men wel eens. Well, how little how few, I do. Vriendschap is wat je overeind houdt als al de rest in duigen valt.
Dankzij de vriendschap breng ik nu tijd door op een heel mooie plek, eet ik geregeld erg lekker, en voel ik me toch gedragen voor een stuk.
Morgen wordt het warmer en zal de zon er weer zijn. En ik kijk uit naar het gezelschap van een andere hartsvriendin, met wie ik altijd veel te bespreken heb. Zeker na een lange afzonderingsperiode, en wie weet, voor er een nieuwe komt.
Intussen maken we zoveel mogelijk van niets Iets. Iets wat mensen met een chronische ziekte vaak als geen ander kunnen. En waar velen in deze coronatijden misschien iets kunnen van opsteken.
Of zoals Toni Bernhard het in een van haar boeken noemt : “Turning a straw into gold”.
Dat had evengoed de titel van deze blog kunnen zijn.
