Fietsen en
kleur die je aandacht trekt
door het licht, de wolken op de achtergrond
je zag ze al zo vaak, die blauwe muur
ze trok meermaals je aandacht
en deze keer denk je ik stop en neem wat foto’s
want ze is anders vandaag. Donker en grijs en blauw dan weer plots.
Zonder meer, voor het plezier
van iets te vangen of vast te leggen.
zonder regels, zonder meer gewoon wat foto’s.
Niks was gepland
het was al over vijf vandaag en ik had nood aan buiten.
Ik stapte mijn fiets op en de stad in, niet goed wetend waarheen.
Ik nam een koffie bij de St Jansvliet en keek naar de basketballende jongeren,
probeerde het bal- en spelplezier te voelen, en droomde even mee te kunnen doen.
Nee dacht ik, met grote ballen ben ik niet zo goed, met tennisballen beter.
Ik droomde van een muur waartegen ik kon kloppen met mijn racket en mijn bal
zoals ik deed als kind, jong meisje. Tot ik gesommeerd werd ermee te stoppen, omdat het geklop niet langer te verdragen was.
Tennis was een goeie sport voor mij. Rust, concentratie en..actie! : kijken, de bal volgen, bewegen en kloppen! En weer stoppen…En herbeginnen. Rust, concentratie en.. actie! : kijken, de bal volgen, bewegen en kloppen! Rust en explosie, rust en explosie in een soort van regelmaat. En spelplezier. Het plezier van de mengeling van al die factoren. Een wedstrijd winnen interesseerde me niet, tot grote ergernis van mijn tegenspelers. Ik wilde alleen genieten, van het kijken, de concentratie, de explosie, en het weer herbeginnen. En elke keer de slag oefenen en herhalen, beter, anders, oefenen…heeriljke tijd.
Mijn koffie was op en ik wilde bewegen. Reed langs de Schelde Nieuw Zuid voorbij, ruimte, wind en lucht, het glinsterende water.
Dat deed goed.
Ik fietste tot ik terug moest keren, mijn voorhanden zijnde krachten goed doserend.
En toen ving de blauwe muur tegen de luchten mijn aandacht meer dan anders
en ik stopte.
En de foto’s zie je hier. Wat als ik de kracht had een cursus fotografie te volgen denk ik vaak, zou ik mooiere en betere foto’s nemen, met een echt professionele camera? Misschien wel, misschien niet.
Ik hou van snapshots, ze passen bij mijn leven nu. Een snoer van snapshots is het geworden, van sprokkels en brokkels. Foto’s van momenten in mijn vreemde Donkere Kamer, die hangen te drogen aan de lijn, wapperend en vervliegend, mijn leven. Ik zou graag een van de beste fotografen ter wereld zijn dat wel, ja, waarom niet? Maar dat is het punt niet nu, het hoeft ook niet.
Het punt is : ik ben buiten geraakt en ik heb gekeken en gezien, ik heb iets gedaan, het was onverwachts, ja, het was go with the flow.
Niks gepland, geen fietstocht, geen koffie, geen foto’s geen blog, het gebeurde, er gebeurde iets.
Vandaag heb ik blauwe steentjes gezien, die waren gemetst en gestapeld tot een stevige muur. En er eentje verlegd, mijn gevoel wees me de weg. Wat foto’s gemaakt, een tekstje geschreven, ik had geen flauw idee toen ik vetrok. Creativiteit dient zich aan als je scheurtjes maakt in de muur van je bestaan. Of maakt zij zelf die scheurtjes, omdat ze er uit wil, ik weet het niet? Dat van Cohen’s ‘crack’ weer? Die ‘where the light comes in’?
“Doing nothing often leads to the best of something” (Winnie The Poeh in Christopher Robin)
Als ik zometeen het bed in kruip, met een opener hoofd, een opener hart, is deze dag toch goed geweest.
Ik denk aan een man die ik graag heb gezien, intens en explosief, voor mijn hart althans. Hij vertrok op zijn fiets en liet me achter, een muur van blauw tussen ons in.
Het licht en de wolken veranderden snel toen ik aan de blauwe muur stond. Hieronder nog een paar snapshots, zonder filter of bewerking.
