Het is een vreselijke dag. De nacht was ook al niks.
Ik kan alleen maar huilen, en niks kan me nog troosten.
De zon schijnt buiten, ik lig er halfdood en verslagen bij.
De pijn giert door mijn lichaam.
Met moeite ben ik opgestaan.
Ik strompel van de zetel naar het bed. En omgekeerd.
Ik weet niet welke houding me het beste past, om de pijn toch te verduren.
Pijnstillers en co dan maar, en hopen dat ze werken, want dat doen ze niet altijd.
Ik voel me helemaal ontstoken en stront- strontziek, de symptomen laaien gruwelijk op.
Een bosbrand binnen in mijn lijf.
Mijn hoofd ontploft.
Elke vorm van afleiding mislukt.
De radio doet pijn, ik zet hem uit.
Gordijnen dicht. Het licht priemt als een speer dwars door mijn ogen heen.
Computer laat ik ook maar liggen, het scherm lokt alleen maar meer spasmen uit.
Het is blijven ademen nu, en wachten, wachten wachten.
Verduren verdragen en ademen.
Ik voel me rottig en alleen.
Ben ik het pleit aan het verliezen?
Vreet dit vreselijk monster me helemaal op?
Misschien bel ik straks iemand op, om een levende stem te horen.
Ja, straks, als ik misschien wat kracht heb voor een kort gesprek.
Ik lig met ogen dicht, probeer te focussen op die ademhaling, telkens weer.
De pijn rukt me ervan weg, de spasmen ook.
O mijn god die ik niet heb, dit is een echte hel.
De uren verstrijken, ik ga iets eten. En dan weer liggen.
Zal ik me omkleden dan. Zodat de dag en de nacht niet te veel op elkaar gaan gelijken.
Zodat ik toch nog wat illusie van structuur creëer. Een mogelijk klein verschil.
Ik zet het raam open voor lucht, want ik ben bang voor wat deze ziekte met mij doet.
Op alle vlakken. Voor wat nog komen gaat.
Het raam weer dicht, het geluid is te fel.
De pijnstillers beginnen wat te werken. Ik kan wat blijven liggen. Warmte zou moeten verzachten. Pogingen.
Ik neem de telefoon en bel iemand op.
Antwoordapparaat.
Ik bel nog iemand op.
Antwoordapparaat.
Ik bel nog iemand op.
Antwoordapparaat.
Ik bel nog iemand op.
Antwoordapparaat.
Ik bel een laatste iemand op.
Antwoordapparaat.
Ik barst in woede los.
Fuck them all and fuck you too!!
Ik vloek in de woestijn.
Godverdomme nog aan toe.
Ademen, ademen, ademen.
De pijnstillers doen een beetje hun werk.
Intussen is de dag voorbij.
Ik zet de televisie aan. Het geluid op zacht. De beelden gaan te snel, ze lokken spasmen uit. Ik hou mijn handen voor mijn ogen.
Ik zap en kijk naar dat wat me het meeste afleidt.
De tijd sijpelt kreunend en steunend langs mijn botten weg.
Het uur om weer in bed te kruipen is aangebroken.
Deze dag heb ik gehaald, heb ik gered, kan ik afkruisen op de kalender van miserie.
Mijn god, wat wordt het morgen weer.
Ik wil er niet aan denken.
Als ik wakker wordt, is alles misschien wel anders.
For a change.
Troost ik mezelf.
Bij deze tekst kwam dit kunstwerk als beeld in me op. Het is van Thierry De Cordier, een van onze belangrijkste hedendaagse kunstenaars die ik zeer bewonder, en wiens beelden en tekeningen zonder omweg naar het hart gaan. Je kan alleen maar kijken en voelen, spreken hoeft niet. Deze foto is een duplicaat van de foto genomen door Dirk Pauwels, van de monografie die werd uitgegeven bij de tentoonstelling in het SMAK in 1999 : THIERRY DE CORDIER TEKENINGEN 1983-1999. Destijds zag ik die en was diep onder de indruk. De catalogus vond ik in mijn boekenkast terug. Ik was in het bijzonder vereerd toen Thierry De Cordier me de toestemming gaf om deze afbeelding te gebruiken, het ontroert me telkens weer om te merken hoe bereid kunstenaars zijn om schoonheid te delen . Ook de fotograaf en de uitgever van het boek gaven de toestemming. Van Harte Dank!
Thierry De Cordier (Oudenaarde, 1954) is een Vlaams-Belgische beeldend kunstenaar, schilder, beeldhouwer, tekenaar, graficus, dichter-filosoof en bouwer van installaties en environments. In 1997 verhuist hij naar het Franse Auvergne. Hij is de vader van kunstenaar Louis De Cordier (1978). Zijn deelname aan de Biënnale van Venetië in 2013 zet hem definitief internationaal op de kaart. (Bron Wikipedia, ook voor meer info: surf daarheen)