Na lang data verzetten en verzetten, gelukt!
En hoe.
Hij stelde voor me op te pikken met de Vespa.
Totaal onverwachts.
Hoe kon ik nee zeggen, nog nooit een toer gedaan op een Vespa. Klein beetje bang ook met dit lijfje, hij zou voorzichtig rijden.
Ik denk aan de eindzin van Peter Verhelst zijn dankwoord bij het ontvangen van de 72ste Ark prijs van het Vrije woord : ‘Ja zeggen’.
Ja! En de gevolgen zijn wel voor morgen. Deze keer toch.
Heerlijk weerzien na lange tijd. Bijpraten.
De laatste productie waar ik in meespeelde was L. King of Pain, waarvan hij de regie deed.
De Duitse première haalde ik nog net en toen was het gedaan, mijn lichaam te ziek.
Een dikke week terug kon ik officieel zeggen dat ik 20 jaar ziek ben.
14 oktober 2002 was het afgelopen in Berlijn.
Niet dat ik het wilde vieren, maar een betere manier om dat onwerkelijk tragisch feit te gedenken had ik niet voorzien.
Wat een toeval.
We hadden het na een fijne rit, bij apfelstrudel over het leven, hoe de maatschappij verandert, hoe het theater soms zo individualistisch en management is geworden, over de gemeenschapszin die verdwijnt, de ontwrichtende tijden. Over hoe het een keuze kan zijn om hoopvol te blijven. Zonder de realiteit te ontkennen, ook al is ze vaak zorgwekkend. Er is namelijk ook een tegengbeweging bezig, die we misschien niet altijd genoeg zien. Over hoe overeind te blijven. Over de willekeur van de natuur. Out of the blue kwamen we ook nog Ilse Uytterlinden tegen die me nog complimenteerde met mijn spelen in Aars! van nota bene Peter Verhelst en Luk, 20 j geleden. Hoe hartverwarmend was dat. Mijn vroegere theaterleven werd voor even weer klaarwakker en echt, ontwaakt uit de eindeloze droom van herinneringen.
Luk Perceval: ik ben dankbaar voor deze trip. Deze kleine dingen doen het dan weer. Ja zeggen, natuurlijk alleen maar als het kan.
Ik kijk al uit naar de volgende rit.
‘Die twee idioten met een helm op hunne kop.’ dixit Luk. Ik geef hem groot gelijk.
De tekst van Peter Verhelst wil ik kraag ook mee geven.
Toen ik hem las, gepubliceerd op 15 oktober 2022, de dag na mijn officiële toestand, vond ik de laatste paragraaf zo passen bij al die jaren die met de ziekte erbij, voorbij gingen. De hele tekst gaat overigens over de vraagwat schrijvers en kunstenaars in deze radicaal veranderende tijden zullen, of moeten, doen.
Vermoedelijk herkennen veel mensen die chronisch ziek zijn, of acuut, of wat voor aandoening ze ook hebben, of zich in een situatie bevinden waarin je eindeloos opnieuw moet de moed vinden, zich in die laatste woorden ook.
Ik vroeg Peter of ik de tekst mocht gebruiken. Er kwam meteen een ‘natuurlijk’.
En hij stak me een hart onder de riem door erbij te schrijven dat als ik na 20 jaar nog steeds ja kon zeggen, hij alleen maar bewondering kon voelen. Zo mooi en tegelijk kan het allemaal zo onwezenlijk voelen. Hier de tekst:
Zullen we alle mogelijke varianten vinden op de zin: Wees niet bang?
Misschien buigend, maar wel zonder door de knieën te gaan.
Kruipen, lopen, baggeren, vallen, overeind komen, weer vallen, weer overeind komen.
Peter Verhelst
De link naar de volledige tekst vind je hier
It’s not because you’re sick you can’t have fun.
It’s not because you’re sick you cannot live.
It’s not because you’re sick you cannot love.
It’s not because you’re sick you cannot be.
You’re more than your illness, you are you no matter what.
Peter Verhelst is een veelgelauwerd auteur van poëzie, romans, novelles, theaterteksten, scripts, en boeken ‘voor jonge lezers’. Hij werkt regelmatig samen met beeldend kunstenaars. Meer info op zijn website www.peterverhelst.be
Luk Perceval is een nationaal en internationaal gelauwerd theater regisseur en -maker. Meer info op zijn website www.lukperceval.info