En hier is dan de eerste posting van blog Chronos en Ik.
Het is een werk van lange adem geweest, van twijfel en onmogelijkheid.
En toch, hier zijn we dan.
Al jaren dacht ik er aan te beginnen, maar begon er maar niet aan.
In wezen, gewoon omdat ik te ziek was om te bloggen, de kracht ervoor niet vond.
Ondanks aanmoedigingen van vrienden en kennissen.
En toch, toen een lotgenoot me deze zomer voorstelde dat hij me wou helpen het frame op te zetten, haalde hij me over de streep.
Mijn toestand wordt er niet beter op, en een item kunnen afvinken op je bucketlist kan deugd doen.
Dus ik begon te schrijven. Stukje bij beetje.
Maar als je chronisch ziek bent, gaan de dingen traag. En ben je beperkter dan ooit. Dan is het kunst om binnen die beperkingen toch de moed te blijven vinden om er mee door te gaan.
Die lotgenoot en ik hebben mekaar nog nooit live gezien.
Omdat we ver uit elkaar wonen en de ziekte reizen voor ons niet evident maakt.
Dus: overleggen per mail, per skype.
Maar dat gaat niet zoals bij gezonde mensen.
Een skype gesprek moesten we zorgvuldig plannen, zien of het binnen onze beperkte kracht lukte. Soms moesten we afzeggen omdat we te ziek waren.
Ik moest de mails lezen, daar fut voor hebben. En allerlei beslissingen nemen plots, over hoe die blog er dan moest uitzien.
Ik zat vol ideeën, maar de ideeën van het hoofd van een gezonde mens, in een ziek lichaam en dito context.
Dat betekende dat al mijn mooie ideeën en wensen te ingewikkeld en te duur waren, dus afschaffen die handel.
Hoe moest het er dan wel uitzien? Geduldig een en ander proberen. Die lotgenoot deed dat dan, ik keek toe.
Weken, maanden deden we er over.
Uiteindelijk besloot ik het zo simpel mogelijk te houden, gezien de omstandigheden en zeker ook omdat ik zelf geen computerwonder ben. Al helemaal niet meer met dit kapotte brein. En zo ontstond uiteindelijk Chronos en Ik.
Een werkje van geduld door twee zieke mensen, beperkt in tijd, kracht en ruimte.
Een Slow Blog noemde ik hem op een zekere dag. Omdat we hem alleen maar slow konden maken. Zo bleek uit hoe we er mee bezig waren.
Ook schrijven vraagt heel veel energie. Die ik heel vaak niet heb, de goesting wel.
Het gaat traag, gaat traag. Maar dat is hoe het is.
En een Slow Blog is best goed. Zoals Slow Coffee, en Slow Cooking. Dus eigenlijk best zelfs hip.
Op het tempo van de ziekte, in onze beperkte tijd. Geen franjes, geen pushmeldingen, rustig, posten als er weer iets klaar is.
En zo komen we er ook. En misschien net goed, in deze tijden van overkill, druk druk en altijd meer.
Twee zieken die samen iets tot stand brengen, elkaar helpen en een stukje proberen zin te geven aan hun bestaan.
Slow we go with the flow.
Nu is de kop er af, nu moet ik verder schrijven. Ai!
Dank lotgenoot omdat je dit mogelijk maakte.
Dat alleen al was de moeite waard.
Foto met dank aan, by courtesy of Antoine Vandewoude