Elke dag iets moois zoeken.
Dat is de oefening de ik maak en die me meestal helpt.
In het begin lukte dat lang niet altijd, en vond ik het zelfs soms ronduit stom.
Omdat het me niet lukte, en ik andere grotere dingen wilde, die niet meer konden. Gewoon het leven weet je wel. En dat maakte me kwaad. Ik wilde niet.
Maar het leven zelf gebood me verder te oefenen, het was de enige manier om om te gaan met een onophoudelijke lawine aan verlies.
En nu doe ik het bijna automatisch.
Het is het licht zoeken als er veel donker is. Niet meer dan dat. Een stukje strategie.
Het is een klein doel, een plan om de dag mee door te komen.
Gisteren was het een bloem, vandaag weer iets anders.
De geur van een nieuwe douchecrème, de smaak van lekker eten door mijn vrienden aan huis gebracht in deze lockdownsituatie. De geur van de herfst, de lachende kinderen in de tuin.
Het idee dat ik buiten kan voor een fietstochtje. Een lekkere koffie, een stuk chocola.
Muziek, Fred Hirsch of Cave misschien, Morrison of gewoon Nieuwe Feiten op Radio1.
Een stukje lezen op het net, een foto zien, een schilderij. Kaarsjes branden. Afspraak met een vriend.
Of zelf iets schrijven, iets fabriceren, een collage plakken, een omeletje, koekje bakken. Een kaartje sturen naar vrienden, een bosje bloemen afgeven in het rusthuis, me proberen te verbinden met mezelf, iets of iemand ergens anders daar buiten in de wereld.
Later op de dag, een warm bad en wat tv. Een leuke serie, of een simpel spel, iets wat afleidt, wat me beter stemt. Een film, zelfs een goeie romcom, graag. Was ik beter, ik las weer een boek, of drie of vier, of leerde online piano of een instrument, of zingen en zumba, yoga of tai-chi. Of ik deed vrijwilligerswerk. Of ik ging lang wandelen, of skaten of skeeleren. Of joggen of met mijn tennisracket en bal ergens tegen een muur staan kloppen. Of een hele dag weg fietsen. Met een picknick onderweg. Ongebreidelde mogelijkheden.
Wandelen is hip en hot nu. Vroeger was het voor seuten, saaien en ouwe mensen, not done, wandelen haha! Ik werd er wel eens mee uitgelachen, met mijn liefde voor het stappen, die ergens op mijn veertiende begon. Maar het deerde me niet. Het genot ervan stond boven alles, niemand kon me dat afnemen. Nu is wandelen hot en hip, maar hier helaas nog zelden aan de orde. Mijn benen en lijf doen het niet meer. Maar soms nog wel. Een heel kort stukje. En dan haal ik er het beste van de bodem uit.
Goed dat mensen leren wandelen nu in deze crisis. Hopelijk blijven ze het doen, niet omdat het moet, stappen tellen weet je wel. Nee, mijn god, dàt niet, geen tellen hoort erbij, geen prestatie geen overwinning, geen cijfers noch tabellen .
Maar wandelen omdat ze voelen hoe goed het is voor lijf en leden, zuurstof en bloed dat circuleert, the get the juices flowing. Goed voor dat moede hoofd, dat opklaart bij elke stap verder in het bos of veld, weg van de wereld en het groot lawijt. Alle overbodige lasten los. De tonic zelf van de natuur. Om weer herboren terug te keren en de dingen des levens het hoofd te bieden. Ik mis het wel mijn wandelen, de herinnering is me zo lief..
Dus zoek ik nu elke dag iets moois, in welke vorm dan ook, het maakt niet uit.
En als ik dan ‘s avonds mijn ogen sluit dan kan ik denken : dat was toch goed vandaag, dat was goed.
En het had zin.
En wees maar zeker, er zijn nog steeds van die dagen dat het niet echt lukt. Omdat ik te ziek ben en zo van dies meer. En dan laat ik het niet lukken. En als ik ween, laat ik het wenen. Huilen, vloeken zelfs. Tot het weer beter gaat, draaglijker wordt. Dan maak ik iets extra warms klaar, of kruip in bed. Of bel een vriend of een vriendin, en praat ik de ellende stilletjes van me af. Zodat ik ook kan denken : hij of zij was er toch, dat was toch goed vandaag, dat dan toch. En als hij of zij er niet was, kan ik nog steeds denken : ik heb mezelf in de grootste ellende erkend vandaag, dat dan toch, en dat is veel waard.
Het is een oefening, die nu eens lukt en dan weer mislukt, een dienst die je jezelf bewijst.
Je ontwikkelt je veerkracht, je vermogen om in de zwaarste stormen overeind te blijven, weliswaar buigend en zwiepend, meegaand met de heftigheid van de natuur. Het vergt moed en hulp, je kan het niet altijd alleen.
Elke dag vind ik intussen wel iets moois, en zo lang dat kan, zo lang zal ik volhouden.
Ik hoop dat meer mensen zich er in zullen kunnen oefenen. In deze coronatijd kan het een redding zijn in diepe miserie. Want missen doe ik ze ook 500%, wees maar zeker, die kussen en die knuffels, die mensen die er niet zijn, het hele volle leven, coronatijd of niet. Chronisch ziek in deze tijd, het is niet van de poes. But coping is hoping. En als gezonde in lockdown, kan deze kleine strategie je misschien ook een stukje verder op weg helpen.
#CopingIsHoping . Onder deze hashtag kan je laten weten wat jou helpt in een moeilijke tijd, hoe jouw oefening verloopt. Alle goeds.
