And all of a sudden
there I stood.
Clear and firm,
the wind blowing in my back
making me even look stronger.
Astonished by this image,
completely struck by the upcoming thought
of how often I repeated this past decade:
‘I have become but a shadow of myself’,
my blood started tingling,
my heart beating faster,
me, not knowing whether to smile or to weep,
meeting up with my shadow this way,
realizing that this old mantra could have become a lie.
There I was,
my shadow was me
and I was my shadow.
This was me and this was my life,
having lost to much to describe,
we had become two in one.
Again, to ever continue together,
inseparable companions to be.
Bovenstaande tekst kwam een keer in mijn hoofd toen ik aan zee was, en later de snapshots zag die ik had genomen. Wat ik daar op het strand toen had gevoeld had me een diep inzicht gebracht. Daar in de frisse behoorlijke wind, had ik voor even een ongelofelijke kracht ervaren. Die foto als ongewilde getuige ervan, deed me het gedicht of het gebed of de opeenvolging van woorden, hoe je het ook wil noemen, neerschrijven. In één beweging kwamen ze in me op. Het moet ergens 2014 geweest zijn.
We waren vol hoop en verwachting dat een nieuwe intense behandeling zou aanslaan.
Het voorgaande decennium was mijn innerlijke kracht behoorlijk zwaar op de proef gesteld. Door gebrek aan adequate hulp, therapieën te volgen die me nog zieker en gedeprimeerder maakten, van het kastje naar de muur gestuurd te worden, door mensen die me soms diep kwetsten om mijn situatie, het hield niet op. En dat allemaal ziek zijnde, pijnlijk ziek blijvend.
Dan vergt het alle kracht die je vanbinnen kan aanboren, om mentaal overeind te blijven. Want soms had ik het gevoel dat men me meer de afgrond in duwde, in plaats van me uit het moeras te trekken. Ik voelde me vaak letterlijk in stukken breken. De steun en hulp van mijn omgeving was, zeker toen, ook een groot houvast, samen met dat diepe ongekende in mezelf. Dat, dat in ieder van ons zit. En denk nu niet dat ik de ‘daily positive quotes’ toer opga, of hier op spirituele wijze naar het nirvana ben gestegen om aldaar helemaal te verdampen en op te lossen in het grote al en niets en dat wil meedelen aan jullie, voor ik verdwenen ben.
Nee.
Ik ben haast zeker dat mensen die temidden van ingrijpende, ernstige problemen in hun leven staan, ziektes en andere zware toestanden, dat die wel begrijpen wat een kracht het vergt om overeind te blijven in die woeste storm die het leven ook kan zijn. En waar je die kracht kan aanboren, zonder het soms zelfs bewust te weten. Je doet het gewoon, instinctief. Tot je je er bewust van wordt. Dan krijg je nog meer respect voor jezelf in al die ellende. Wat anderen ook zeggen of doen. En telkens je wankelt, is ze daar. Die kracht. Je voelt ze en spreekt haar aan. Help me, zeg je. Soms heb je iets of iemand nodig die je er weer aan herinnert, als je er even niet bij kan. Hoe meer je ermee spreekt, hoe sterker en aanweziger ze wordt en blijft. Alle cellen in je lijf zijn geconcipiëerd om te overleven. Ze creëren samen je levensdrift. En die is aan zet.
Overigens weten de meeste mensen misschien wel waar ik het over heb.
Bij deze een kleine ode aan de menselijke kracht, aan mijn eigen kracht.