Als de grote dingen wegvallen, schieten alleen de kleine nog over. Dat is zowat wat iedereen nu stilaan wel al merkt. We zitten met zn allen in eenzelfde situatie. Voor de meesten onbekend terrein, voor mensen die door ziekte of omstandigheden al geïsoleerd leefden, is het maar half onbekend terrein. De schok van het verlies, de onzekerheid, het onbekende, het plotse wegvallen van veel vanzelfsprekendheden hebben zij al een keer doorgemaakt, en gaan er al een tijd, lang of zeer lang mee om, zo goed en zo kwaad als het gaat. Natuurlijk, erbovenop nog eens een extra risico erbij, kan zwaar wegen. Maar de praktijk leert, dat je laten meeslepen door paniek, of angst of wat ook, geen zoden aan de dijk brengt, ook al zal die er soms zijn, en moet je er ook mee om.
Kome wat komen zal, en daar is niet zoveel aan te doen. Natuurlijk zal je alles doen wat in je mogelijkheid ligt om de pandemie te helpen stoppen, of wat je overkomt. Alle voorzorgsmaatregelen treffen die moeten getroffen worden, dat spreekt voor zich.Maar ook dan, ook dan is er dat stuk waar je geen controle over hebt. Daar is het wachten, afwachten en zien wat de natuur zal doen.
Daar sta je met je lege handen, zonder verhaal midden in het leven. En zal je het moeten zien te redden.
Als ik zo nadenk over de hele coronatoestand, is dat wat me het meeste treft : dat de natuur haar gang gaat, altijd weer, hoe dan ook, zonder onderscheid op welk vlak ook, willekeurig en volkomen.
Een minuscuul virus, onzichtbaar voor het oog, is in staat de wereld plat te leggen. Al wie dacht onoverwinnelijk te zijn, blijkt dat niet te zijn. Elke maakbaarheidsgedachte wordt onderuit gehaald. We zitten er met zn allen middenin. En natuurlijk zoekt men koortsachtig naar een vaccin, doen we alles om het vreselijkste lot af te wenden, maar dan nog.
Als we deze kaap zullen genomen hebben, komt er straks een andere. Een ander virus, een andere bacterie, wat zal de klimaatverandering nog teweeg brengen. Of zal je kanker krijgen, of dementie, of een bloedprop in je hersens, een ongeluk of een hartstilstand?Je weet het niet, je weet het nooit.
Oog in oog staan we met onszelf, met de natuur, want alleen maar een onderdeel ervan. En dat is een van de kerngegevens van dit leven, dat we het nooit weten, ook al willen we dat zo vreselijk graag, ik ook, ik ook. We zijn tot heel veel in staat, maar niet tot alles, in tegenstelling tot wat het gros aan zelfhulpboeken, guru’s en allerhande coaches ‘life, health, economics or whatever’ ons willen doen geloven.
Als het er op aankomt staan we met lege handen voor het leven zelve, en dienen we nederig te ondergaan, zonder slachtoffer te zijn. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ik hoop dat als covit-19 iets mee brengt aan positiefs, dat het dat mag zijn. Meer begrip, meer zachtheid, meer nederigheid ten overstaan van het leven, en de willekeur van de natuur. We zijn met zn allen kwetsbaar, allen even kwetsbaar, het is een kwestie van geluk, meer niet. En in die kwetsbaarheid kunnen we hopelijk weer meer gaan waarderen, dat wat er echt toe doet. Daarom koos ik de tekening hierboven, die ik jaren geleden een keer maakte. Toen ik na een dag vechten tegen de frustraties van de onmogelijkheden van mijn lot, blij was geworden, dat ik toch de afwas had kunnen doen. Het maakte me rustig. Ik was dankbaar. Dat was me wel gelukt, ondanks dat ik zoveel moest missen. Mijn lichaam had dat nog wel gekund. Ik had een stukje kunnen opruimen, mijn handen in het warme water gevoeld, zorgen voor mezelf, de tassen blinkend in de kast kunnen zetten. De dag nadien zou ik opstaan en aankijken tegen een proper aanrecht, om helemaal opnieuw te kunnen beginnen. Ik voelde me dankbaar en nederig en erkende de belangrijkheid van die afwas. Een belang van die aard, dat ik het optekende, ook al kan ik nog zo slecht tekenen. Dat kleine wat ik wel nog kon, daar kon ik me aan vasthouden, als al de rest me als een jonge boom in het midden van de storm gevaarlijk onzeker deed zwiepen en bijna breken. Dat besef zou ik vanaf toen nog meer gaan koesteren. Net zoals ik ook heel dankbaar kan zijn bijvoorbeeld wanneer ik maar aan een knopje hoef te draaien, en het huis word helemaal knus en warm. En zo zijn er veel van die kleine dingen, die zo belangrijk zijn en we maar al te vaak niet meer kunnen zien, of waar we met zevenmijlslaarzen over stappen, omdat er wel belangrijker dingen moeten gebeuren. Tot er een virus toeslaat, of iets anders en die grote belangrijke dingen in een ander daglicht komen te staan.
Ik ben geen held, geen betere versie van mezelf door de ziekte die me treft, zeker niet. Maar ik kan maar hopen dat de toestand die we nu meemaken, ieder weer meer wat nederig en begripvol maakt, ten overstaan van het leven en de andere. En dat geldt voor mezelf incluis. Ik kan alleen maar schrijven wat ik denk. Ik lijk een voorsprong te hebben, maar wees er toch niet afgunstig op. Ik geef het maar mee, voor als je straks gek wordt van frustratie, of de muren op je af ziet komen. Cabin Fever. Want die zal er ongetwijfeld ook komen. We moeten ermee om. Zo kijk ik elke dag naar mijn bloemen op het balkon, nu ik nog minder buiten mag en zet ik het schuifraam open om naar de merel te luisteren die sinds enige tijd weer zingt. Nu de blaren nog niet open staan, zie ik hem zitten, op de uitkijk daar zo parmantig boven in de boom. Hij fluit dan allerhande boodschappen, soms antwoord zijn maat een straat verderop. Zo moeten we het ook zien te redden de komende weken. Met boodschappen en signalen, fluiten en vooral terug fluiten. En dat zal ons lukken. Zeg ik bezwerend, want we hebben nog een eind te gaan. Of er iets zal blijven hangen nadien, dat weet ik ook niet, wonderen heb ik nog niet gezien, ik kan het alleen maar vurig hopen. Hieronder snapshots in de reeks Beauty on the Balcony, en van mijn vriend de merel, nog een net zichtbare stip. Om mee te genieten, als je misschien geen balkon meer hebt. Goede moed allemaal, we zullen het nodig hebben, we stellen ons erop in. En in het bijzonder veel liefs voor mensen die hier alleen door moeten, of al in moeilijke omstandigheden leven, ik wens hen hulp en aandacht, ze hebben die nodig om het te kunnen redden.
